Als één Van De Vier Ouders Niet Meer Leeft...

[Caar]

Hallo forummeisjes,

Hier een vraag met een persoonlijk tintje. Sinds mei 2007 weten wij (officieel) dat wij gaan trouwen. Kort daarna hebben wij dit ook aan onze beide families verteld. Iedereen reageerde enthousiast en keek uit naar onze bruiloft (juli 2008).

Alleen in de tussentijd is er iets heftigs gebeurd. Eind augustus 2007 bleek zeer onverwacht mijn schoonvader ernstig ziek te zijn. Hij kon niet meer geholpen worden en is begin september 2007 overleden. Wij waren er natuurlijk erg verdrietig over dat hij ons trouwen niet mag meemaken. Nog steeds overigens. De eerste maanden hebben we het 'project trouwerij' dan ook maar even in de koelkast gezet. Sinds de kerstvakantie hebben we de voorbereidingen weer een beetje opgepakt. We willen onze bruiloft toch wel in 2008 door laten gaan, want een eventueel jaar uitstel neemt het gemis toch niet weg.

Het zal op onze dag gewoon heel confronterend zijn om mijn ouders feestelijk met zijn tweetjes te zien en mijn schoonmoeder 'alleen'. Iedereen zal zich hier denk ik bewust van zijn. Ook onze goede vrienden die natuurlijk weten wat er afgelopen jaar gebeurd is. Wij denken dat het daarom verstandig is om er op een bepaald moment gewoon echt even openbaar aandacht aan te geven. Eigenlijk om hetgeen waar iedereen aan zit te denken maar even hardop uit te spreken. Zo willen we proberen dit verdriet toch een plekje te geven in deze dag en hopen dat de rest van de dag/het weekend toch heel feestelijk wordt. Ik heb er overigens alle vertrouwen in, dat het feestelijke ook wel weer goed komt hoor!

Zelf denken we aan de ceremonie in het stadhuis. Of aan de gezamenlijk lunch op de zaterdag (waarna het 'officiele programma' begint (we gaan op vrijdag al beginnen met ons kampeerweekend).
(Overigens zou mijn schoonvader de hele opzet van ons trouwen fantastisch gevonden hebben; kamperen, buiten zijn, samen lunchen, met zijn allen naar het stadhuis in de stad, terug op de kampeerboerderij buiten eten aan lange tafels in het gras!! Dus wel erg zuur hoor....)

Maar wie heeft hier ervaring mee? Wat is een mooi moment? Wat zeg je dan? Of doe je iets symbolisch?

Groet,
Caroline

[Debruidje]

Hai,

Zelf heb ik geen vader en broer meer, en is vorig jaar de moeder van mn vriend overleden. Hoe graag ik ook had gewild dat me vader me weg zou geven.

Aan het begin van de dag als Edwin mij op komt halen, zullen wij gelijk 3 witte duiven laten vliegen ze staan dan symbool voor mn vader mn broer en mn schoonmoeder. Zo hebben we toch een beetje het gevoel dat ze heel de dag bij ons zullen zijn en alle skunnen zien (beetje vreemd maar voor ons voelt het goed)

[LadyXochi]

Klinkt heel mooi en helemaal niet misplaatst! Het lijkt me een mooi moment om in de trouwplechtigheid te vermelden. DIe begint meestal toch met het welkom heten van de gasten en in het bijzonder de ouders en evt. grootouders, of ander speciale mensen. Moet je wel even vantevoren met de ambtenaar bespreken, als je het hem wil laten doen. Misschien moet je dan even bij de gemeente aangeven dat je eerder kennis wil maken met de ambtenaar, want vaak is dit pas een week vantevoren.

[bruid2008]

Wij wilden in 2007 al gaan trouwen maar toen werd mijn schoonvader ernstig ziek. In de maand december 2006 kregen ze in een huisje toegewezen in onze woonplaats, waar hij heel blij mee was. Maar de zorg vroeg zoveel van mijn aandacht dat we onze plannen maar even in de koelkast hebben gezet. Helaas is hij op 14 juni toch nog vrij onverwachts overleden. Dus ook hij kan er niet bij zijn, iets wat ons beiden veel verdriet doet.... wat zou hij trots zijn geweest. Dus wij gaan ook zeker iets doen.... ik denk bij de ceremonie en het gezamenlijk diner maar misschien ook iets met witte ballonnen oplaten of zo.

En dat met die duiven vind ik ook een heel mooi idee.... ik snap je redenatie helemaal!

[Bruidje 080808]

goedenmiddag,

wat een heftige verhalen, er ook erg mooi om er bij stil te staan want ook al zijn, ze er niet echt bij in jullie hart zijn ze er toch bij.

ik heb ok eeb tv progamma wel is zoiets gezien en ze hadden een hele mooie stoel neer gezet, met herrinneringen van de overledene(n) en die stoe stond symbool voor iedereen die er niet bij kon zijn.

mischien wel confronterend een lege stoel, maar als je het mooi versierd of aankleed met foto's of een andere tastbare herinnering kan het heel bijzonder zijn.'

je kunt eventueel er later je bruidsboeket op leggen

Ik hoop dat je er wat aan hebt

Sterkte

[knijn80]

Ik zou het ook aan het begin van de dag zeggen (bv. bij de gezamenlijke lunch die je noemt).
En daarna misschien een witte duif, of een witte ballon oplaten, maar dat hoeft niet per se natuurlijk.
Ik vind het totaal niet misplaatst, integendeel! Ik zou het juist heel raar vinden als je het de hele dag (of weekend in jouw geval) niet noemt.

Sterkte ermee!

[Patricia bruid 1-08-08]

Wij zelf herkennen ons er ook in , me partner heeft zelf beide ouders verloren...en we hebben er ook over naar gedacht hoe we dat gaan doen , tijden onze plechtigheid.
Zelf zaten we te denken , aan zowiezo ,een stoel die symbool staat voor hen die meer bij ons zijn...hebben we toch het gevoel dat ze er zijn!
En misschien dachten we aan witten ballonnen met tekst erop , naar de plechtigheid...maar dat moeten we nog effe kijken.
Groetjes

[Sylvia en Andre]

Over heftig gesproken, Ons niet overkomen (of eigenlijk ook wel, is maar hoe je het bekijkt) maar wel bij mijn broer.

Mijn broer zou gaan trouwen en omdat het zijn 2e keer was en ook de 2e keer voor zijn aanstaande zou het klein worden gehouden, dus broers, zussen, wederzijdse ouders en een stuk of 4 gemeenschappelijke vrienden. Nog geen 30 man. In juni maakten ze het bekend, 9 september zouden ze gaan trouwen. Half augustus bleek onze vader ernstig ziek te zijn. En een van de onmogelijkste situaties werd (helaas) werkelijkheid.

Op 6 september overleed onze vader, op 9 september de bruilofd van mijn broer en op 11 september de crematie van onze vader. Hoe bizar kan een noodlot toeslaan. Mijn vader heeft dit scenario zien aankomen en heeft nadrukkelijk de wens uitgesproken dat de bruilofd absoluut door moest gaan. Maar ik kan jullie vertellen dat dit een hele, maar dan ook een hele zware beslissing was. In overleg met alle betrokkenen en om mijn vaders wens te respecteren is toen het volgende bedacht: (het klinkt te bizar voor woorden, maar het werd echt iets heel bijzonders)

Mijn broer en zijn vrouw hebben het dagprogramma drastisch ingekort en uitsluitend de plechtigheid en een boswandeling met de famlie van haar kant en de 4 vrienden laten doorgaan. 's avonds is ook het diner gewoon doorgegaan, maar wij als familie hadden niet echt trek in een etentje en wilde graag bij onze vader blijven die (ik kom van een dorp en daar gebeurt het nog heel vaak) thuis opgebaard lag. Mijn broer kon hier niet echt mee leven en bedacht het volgende.

De tafel in ons ouderlijk is gedekt in de kamer naast de kamer waar onze vader lag. Elke gang van het diner werd tegelijk in het restaurant en bij ons geserveerd, en zo hebben we 2 uur gedineerd met onze vader in de kamer naast ons. Het klinkt heel erg vreemd, maar dit was voor ons echt de mooiste manier om onze vader toch bij de bruilofd te betrekken. Het werd echt het allermooiste en fijnste familiegebeuren wat wij ooit hebben meegemaakt.

Mijn vader hebben we op 11 september 2004 daarna gecremeerd en tijdens de dienst heel even stilgestaan bij dit geweldige diner en als symbool van zijn aanwezigheid tijdens de bruilofd zijn alle corsages van die dag op zijn kist gelegd. Het was een heel, heel bijzonder gezicht.

Wij zulllen op onze bruilofd tijdens de plechtigheid heel even memoreren en stilstaan bij dit mooiste diner wat wij ooit hebben gehad.

[Liefde is ... wendy & Jasper]

Ook mijn 'stief'schoonvader (of hoe je zoiets duidelijk kan omsschrijven) is 5 jaar geleden overleden. Wij zitten te denken om een foto van hem neer te zetten tijdens het burgelijk huwelijk. Hij had apetrots op ons geweest, dus op deze manier zitten wij er aan te denken om hem erbij te doen. Om het zo maar even uit te leggen. Mijn schoonmoeder vond dit trouwens een mooi idee. Zij zal het die dag wel wat moeilijker hebben, omdat zij dan alleen is.

[knijn80]

[quote name=\'Sylvia en Andre\' post=\'148609\' date=\'06 February 2008, 19:58\']Over heftig gesproken, Ons niet overkomen (of eigenlijk ook wel, is maar hoe je het bekijkt) maar wel bij mijn broer.

Mijn broer zou gaan trouwen en omdat het zijn 2e keer was en ook de 2e keer voor zijn aanstaande zou het klein worden gehouden, dus broers, zussen, wederzijdse ouders en een stuk of 4 gemeenschappelijke vrienden. Nog geen 30 man. In juni maakten ze het bekend, 9 september zouden ze gaan trouwen. Half augustus bleek onze vader ernstig ziek te zijn. En een van de onmogelijkste situaties werd (helaas) werkelijkheid.

Op 6 september overleed onze vader, op 9 september de bruilofd van mijn broer en op 11 september de crematie van onze vader. Hoe bizar kan een noodlot toeslaan. Mijn vader heeft dit scenario zien aankomen en heeft nadrukkelijk de wens uitgesproken dat de bruilofd absoluut door moest gaan. Maar ik kan jullie vertellen dat dit een hele, maar dan ook een hele zware beslissing was. In overleg met alle betrokkenen en om mijn vaders wens te respecteren is toen het volgende bedacht: (het klinkt te bizar voor woorden, maar het werd echt iets heel bijzonders)

Mijn broer en zijn vrouw hebben het dagprogramma drastisch ingekort en uitsluitend de plechtigheid en een boswandeling met de famlie van haar kant en de 4 vrienden laten doorgaan. 's avonds is ook het diner gewoon doorgegaan, maar wij als familie hadden niet echt trek in een etentje en wilde graag bij onze vader blijven die (ik kom van een dorp en daar gebeurt het nog heel vaak) thuis opgebaard lag. Mijn broer kon hier niet echt mee leven en bedacht het volgende.

De tafel in ons ouderlijk is gedekt in de kamer naast de kamer waar onze vader lag. Elke gang van het diner werd tegelijk in het restaurant en bij ons geserveerd, en zo hebben we 2 uur gedineerd met onze vader in de kamer naast ons. Het klinkt heel erg vreemd, maar dit was voor ons echt de mooiste manier om onze vader toch bij de bruilofd te betrekken. Het werd echt het allermooiste en fijnste familiegebeuren wat wij ooit hebben meegemaakt.

Mijn vader hebben we op 11 september 2004 daarna gecremeerd en tijdens de dienst heel even stilgestaan bij dit geweldige diner en als symbool van zijn aanwezigheid tijdens de bruilofd zijn alle corsages van die dag op zijn kist gelegd. Het was een heel, heel bijzonder gezicht.

Wij zulllen op onze bruilofd tijdens de plechtigheid heel even memoreren en stilstaan bij dit mooiste diner wat wij ooit hebben gehad.[/quote]


Wauw, wat mooi opgelost!! Ik kreeg kippenvel toen ik je verhaal las...

[Caar]

Wow, geweldig dat er zoveel reacties op dit topic komen. Er staan zeker mooie verhalen tussen! Ik vind de symbolische duiven erg mooi, wow, krijg je toch even kippevel van. Ik zal over een tijdje eens overleggen met mijn aanstaande, wat die er van vindt...

Groet,
Caar

[Sue]

Pfff Knijn. Pittig, maar wel heel mooi gedaan op deze manier

[Riska]

Helaas is mijn moeder bijna 3 jaar geleden overleden.

Ik heb een gedicht geschreven wat ik door de ambtenaar laat voorlezen, en voor we naar de trouwlokatie gaan, gaan we langs het graf.

Ik heb een bloemstuk laten maken, met dezelfde bloemen als in mijn boeket en die gaan we dan op het graf leggen.

[HannekeTT]

*slik*

Wat een indringende verhalen allemaal..

Ik stuitte per ongeluk op dit topic. Mijn a.s. schoonmoeder leeft nog maar na wéér een bijna fataal afgelopen ingreep en nóg meer complicaties.. Nouja. Ze is nu weer thuis en wat opgeknapt, dat geeft hoop maar evengoed vragen we ons af of ze het nog zeven maanden zal redden.
Er moeten nog meer ingrepen gedaan worden, we duimen maar..

In elk geval drong nu even door: "Wow. Als ze er niet meer bij kan zijn zullen we hier ook over moeten nadenken..".

Pfoj. Nog eens *slik*. Even snel terug naar trouwjurken-verhalen....

Voor iedereen die hierin zijn/haar weg moet vinden veel sterkte in elk geval!

Hanneke.

[Catt]

Ook mijn vader is veel te vroeg overleden (hij is maar 43 geworden en ook al is het nu 10 jaar geleden), juist deze dagen mis ik hem extra veel (ik was altijd een daddy's girl).

Om mijn vader er toch meer bij te hebben zijn mijn vriend en ik op zijn geboortedag (6 februari) in ondertrouw gegaan en voor de ceremonie laat ik een speciale kaars maken (wij vonden een foto en/of lege stoel te confronterend) die wij tijdens de ceremonie zullen aansteken. Daarnaast wordt ik door mijn jongere broer weggegeven op het nummer dat mijn vader altijd voor mijn moeder zong "Stuck on you" van Lionel Richie. En zo zal mijn vader er voor ons gevoel toch "bij" zijn.

Groetjes, Catt