Ik droom al jaren van een mooi aanzoek en het daarop volgend droombruiloft.
Hierin ben ik ook altijd erg open geweest naar mijn vriend toe. Naar mate we wat ouder werden gingen er uiteraard vele andere stellen in onze vriendenkring en families trouwen. Je bent dan zo nu en dan ook uitgenodigd als daggast en kan je die hele mooie dag in het geheel meemaken. Hoe meer feesten we kregen hoe meer trek ik ook kreeg om te trouwen met hem. Als klein meisje droom ik er al van maar de drang om te trouwen werd steeds sterker.
Vaak vroeg ik dan aan mijn vriend wanneer zouden gaan trouwen. Ik kreeg als antwoord in eerste instantie meestal "Wie weet". Ik ging steeds vaker aan hem vragen ( zeuren dus ) wanneer we de stap zouden nemen totdat hij meerdere malen antwoordde dat hij niet graag in de picture staat. Dan kan je twee dingen doen koppig blijven en blijven zeuren of je erbij neerleggen dat hij gewoon niet graag wilt trouwen.
Uiteindelijk koos ik dan maar voor het laatste. Ik ben van mening dat je beide voor de volle 100% met elkaar moet willen trouwen lijkt me ook logisch. Ik bleef natuurlijk wel altijd hoop houden maar hield me altijd voor dat het er toch niet meer van zou komen.
Ik merkte dat ik steeds vaker een steek van jaloezie voelde als iemand dan wel ten huwelijk gevraagd werd. Ik was dan wel oprecht blij voor diegene maar dacht tegelijkertijd ook waarom zij wel en ik niet.. Dat vond ik verschrikkelijk aangezien ik eigenlijk helemaal het jaloerse type niet ben.
Maanden later kwamen de kerstdagen inzicht en gingen wij zoals ieder jaar cadeautjes voor elkaar kopen.
Zoals ieder jaar geven wij elkaar op kerstavond een cadeautje gewoon een kleinigheidje. Ik kreeg leuke cadeautjes en was erg zeer blij en tevreden mee. Iets nadat wij de cadeautjes uitgepakt hadden moest ik , hoe huiselijk, even de was uit de wasmachine halen en ging naar boven toe.
Mijn vriend kwam wat later achter me aan om te helpen en vroeg me of ik blij was met hetgeen ik gekregen had. Ja natuurlijk ben ik er tevreden mee. Toen vroeg hij of ik niet een klein beetje teleurgesteld was. Ik vond dat zo gemeen van hem omdat hij dondersgoed weet dat ik niet liever wil dan dat hij mij ten huwelijk zou vragen maakte me niet uit op welke dag / datum. Maar dacht laat ik eens wijs zijn en mijn mond gewoon houden.
Hij ging weer naar beneden. Ik heb boven nog even wat stoom afgeblazen haha nadat hij die "stomme" vraag stelde. Hierna weer met een goed humeur naar beneden gelopen zodat we nog een leuke avond zouden hebben samen.
Toen ik de trap afliep vond ik het akelig stil in huis en kreeg ik een enorm zenuwachtig gevoel. De tv had hij uitgezet allemaal kaarsjes aangestoken en stond er een piepklein cadeautje nog op mij te wachten. Ik geloof dat ik nog nooit zo zenuwachtig ben geweest. Hij zei "Ik ben nog een klein cadeautje vergeten" en gaf het aan mij. Puur van de zenuwen kreeg ik het niet goed uit het cadeaupapier, uiteindelijk lukte het me. Mee dat ik het cadeaupapier eraf haal gaat hij op zijn knieën opent het doosje en vraagt hij "Wil je met mij trouwen ?". Ja natuurlijk !!! waarop wat traantjes van geluk volgde ;-)
Het is misschien niet het meest bijzondere aanzoek maar voor mij perfect en kan het me niet beter voorstellen. Totaal niet meer verwacht en dan ineens komt de vraag !!
