Ziekte En Trouwen?

[fiepje]

Vandaag ben ik ziek thuis gekomen vanuit mijn werk. Of eigenlijk nog voor mijn werk goed en wel begon. Ik ben helemaal ingestort. Sinds begin sept. heb ik de diagnose "burnout met depressieve kenmerken" maar ik ben steeds blijven werken. De psychologe waar ik sinds sept. bij 'loop' zei dat het vanwege mijn depressieve neiging (zei ze niet precies zo, maar hoe moet ik 't dan opschrijven) beter niet thuis kon komen te zitten. Dus: al 't andere ging aan de kant en maar investeren om op de werkvloer te kunnen blijven. Soms had ik ook goede dagen en dacht ik dat 't al wel beter ging. Maar nu zit ik dus enorm ziek (letterlijk) thuis. Sinds de diagnose heb ik nauwelijks weerstand en met het herfstige weer en griepen die rondwaren heb ik al gauw iets onder de leden. Ziekteverzuim is dus ook hoog, zeker in vergelijking met bv. voor de zomervakantie, of in voorgaande jaren. Daarnaast sliep ik al heel slecht (malen, evenwichtstoornissen). Dus 't is behoorlijk 'pet'...

Een collega vroeg pasgeleden nog of ik wel kon genieten van mijn aanstaande bruiloft. Ja, soms wel, soms niet. Al het geregel en uitzoeken eromheen valt me wel zwaar, maar goed: wie niet? Ik heb genoeg berichten gelezen van anderen die het (even) niet meer zagen zitten. Aan de andere kant geeft het me ook dingen om blij mee/om te zijn: dansles waar ik enorm veel plezier van heb, creatief proberen te zijn met uitnodigingen, ceremonie enzo...

Morgen moet ik naar de arboarts (was al een eerder afspraak, hij wil me perse nog voor Kerst zien/spreken). Daar zie ik erg tegenop. Ik verwacht nl. dat er een ziektemelding aan zit te komen. Dit berichtje is niet zozeer om om advies te vragen of wat dan ook, meer maar 'even spuien'... Bij mijn ouders kan ik niet terecht (slechte relatie, veel gedoe) en mijn schoonouders zijn te nuchter ofzo voor mentale problemen PLUS er zijn twee mensen terminaal ziek aan die kant van de familie... Dus is het voor mij wel even fijn om toch even m'n verhaal kwijt te kunnen.

[_mirjam_]

Jeetje, zeg, wat een toestand!!
Advies zou ik je niet eens kúnnen geven, al had ik het graag gewild, dus het enige dat ik kan doen (en dus ook bij deze doe) is je heeeeeeel veel sterkte wensen, en als je je ei kwijt wilt; je hebt er hier de perfecte plek voor gevonden...

* knuffel *

[Within]

Wat een herkenning vind ik in jouw verhaal zeg.. Ik zit op dit moment in een soort zelfde situatie, waar het uitzicht op de bruiloft me juist doorheen sleept..!

Eis niet teveel van je lichaam, dat is het enige wat ik kan zeggen. Stort je op de leuke dingen en blijf niet teveel in het negatieve hangen.. Veel succes *e-knuffel*

[bride 2 be]

Tja dat is niet niks allemaal. Neem rust en inderdaad, stort je op leuke dingen. Probeer goed naar je lichaam te luisteren, hoe moeilijk dat ook is (weet er alles van!)
Hoop dat je toch een beetje kan genieten van de voorbereidingen van jullie huwelijk en je verhaal kun je natuurlijk altijd hier kwijt!
Sterkte meis en een dikke knuf!

[Swiffer]

Tsja ik geef je psych toch niet helemaal gelijk weetje, als je al niet weet waar je depressie vandaag komt, waarom dan doorstomen alsof er niets aande hand is? Ziek is ziek meisje, denk allereerst aan jezelf, dat werk dat komt wel, ga alles eerst voor jezelf eens oplossen voordat je ook maar verantwoordelijkheidsgevoel jegens je werk hebt.

Verder, luister inderdaad naar je lichaam, als jij een week lang op bed wil liggen suffen, moet je dan gewoon doen! kan wel zijn dat je ligt te malen, maar misschien dat je daarvoor weer iets kunt krijgen, natuurlijk kun je het ook hier kwijt, want, waarover maal je dan?

Ik heb zelf anderhalf jaar als een zombie rondgelopen, weet hoe je je voelt..

Veel sterkte meis, en een dikke knuf!

Onthoud, jij komt nu eerst!

[fiepje]

Dag meiden,

Dank je voor jullie reacties. Gisteren dus gesprek gehad met arboarts en voorlopig keer ik niet terug in mijn oude functie. Ik heb mijn werkgevers (heb twee parttime banen) ingelicht, en eentje heeft al gereageerd. Op zich een positieve reactie, hij laat me voorlopig tijdelijk vervangen worden (is dat Nederlands?) en vroeg me om na de vakantie contact op te nemen om te kijken hoe verder. Mijn andere werkgever heeft nog niet gereageerd op mijn mail, maar gaf eerder al aan dat ik moest nadenken over wat ik zou willen doen binnen die organisatie.

Mijn vriend is me gisteravond komen ophalen bij de arts, daar had ik 'm om gevraagd. Hij gaat wel heel goed om met mijn situatie, moet ik zeggen, en daar ben ik heel dankbaar voor.

Waar ik over maal? Over wat er in mijn verleden allemaal heeft gespeeld en hoe/waarom dat nog steeds zo'n invloed op me heeft, over mijn enorme teleurstelling - naar anderen toe ("I've let you down") maar ook naar mezelf, over manieren om de boel weer op de rit te krijgen, over gesprekken die ik met mensen (lees: naaste familie) zal moeten voeren om misschien dingen op te kunnen lossen/af te sluiten maar in ieder geval mijn zegje te hebben gedaan, over de bruiloft (wat nou als ik met zo'n jankgezicht als nu rondloop), over hoe ouders en schoonouders op mijn situatie zullen reageren... Tja, ik zou bijna zeggen: waar niet over. Ik weet dat piekeren in deze situatie geen effectieve oplossing zal bieden, maar zet je 'hoofd' maar eens uit. Hoe doe je dat? Ik probeer me op andere dingen te richten, nu vooral praktisch bezig zijn binnen huis (huishouden, administratie, dat soort dingen), maar volgens mijn psycholoog is dat weer 'vermijdingsgedrag' en moet ik dat 'gemaal' en 'gepieker' "gewoon" toestaan. Nja, wat is nu wijsheid??

Op een wrange manier doet 't me goed te lezen dat ik niet de enige ben met dit soort gedoe. Ik weet dat ook wel, maar ja, mijn hartje/emoties zijn zoveel sterke dan mijn hoofd (rationeel nadenken). Ik ben in ieder geval blij met deze reactie van mijn baas. Het geeft op een rare manier ook even wat rust in mijn hoofd...

Ik wens jullie allemaal een hele fijne vakantie en alle goeds voor 2009!

[Pindakaas]

Jeetje meid, klinkt niet best allemaal.

Ik denk dat je vooral moet doen wat goed voelt voor jezelf. Echt luisteren naar je eigen hart.  Is het een optie om je bruiloft iets uit te stellen, totdat je je weer wat fitter voelt? Het zou toch zonde zijn als de dag aan je voorbij gaat.

Sterkte

[~M*M~]

jeetje meis wat een verhaal,

wat ik ken van een burnout is dat je heel moe en lusteloos bent.
en dit is niet iets wat je zomaar even overwint.

als je zelf denkt te kunnen genieten op je dag en je haalt heel veel positieve energie uit de voorbereidingen dan zou ik zeker doorgaan.
maar bij het kleinste gevoel dat je het niet leuk gaat vinden, zou ik de bruiloft uitstellen. wat heeft het voor zin als je de rest van je huwelijk/leven aankijkt tegen foto's waar je niet op straalt. het is ook niet dat je het zomaar even over doet.

heb het er goed met je as over. hij kent je goed en zal beter weten wat jullie kunnen doen.
ga niet door met het regelen omdat je voelt dat het moet, als je er voor wil kiezen om uit te stellen gewoon doen. wat maakt het ene jaar/ 6maanden
nu uit.

[Hakkie]

Sjonge, dat klinkt heftig allemaal! Misschien heb ik het gemist hoor, maar wanneer ga je trouwen?
Heel veel sterkte met alles! En misschien is het een idee om af en toe valeriaan te slikken? Kan geen kwaad (je moet het natuurlijk niet weken achter elkaar gebruiken).

[fiepje]

Lieve allemaal,

@ Hakkie: ik trouw op 23 mei volgend jaar (dus nog een dikke vijf maanden te gaan).

Ik stel de bruiloft liever niet uit, juist omdat het me ook veel brengt om naar uit te zien/me op te verheugen. Door het stukje 'depressie' bij mijn diagnose was ik erg bang dat ik me heel depressief zou voelen, maar dat blijft tot nu toe uit, gelukkig. En het 'blij' kunnen voelen met iets dat is geregeld of bij het zien van mijn jurk is me ook heel veel waard...

Het gevoel is nog steeds heel dubbel, maar aan de andere kant komt er meer en meer het besef dat het 'goed' is zo... Op zich vind ik het ook wel erg fijn dat er in mijn banen standaard twee weken kerstvakantie is opgenomen, dat zal ook wel helpen met het meer afstand nemen van de werksituatie(s). Waar ik wel tegenop zie, is - naast reacties van familie - hoe collega's zullen reageren als ik bv. op therapeutische basis weer terugkom op mijn werk (maar dan dus nog niet in mijn functie). Maar goed, dat duurt nog minimaal twee weken, dus ik ga proberen me daar niet meer mee bezig te houden (hoezo: 't is de tijd van goede voornemens?).

Eerst maar eens werken aan het (volledig) accepteren van mijn situatie. Stap voor stap gaan lijkt me nu wel 't best. Toch?

Meiden, nogmaals bedankt voor jullie steun en geniet ook vooral van de bruiloften-to-be!

Liefs,
Fiep

[fiepje]

@ Elina: niet dat ik weet, nouja, een collega huilde dinsdagochtend een potje met me mee, toen ik m'n fiets wilde ophalen en zij die van haar net wilde stallen. Ze vroeg of ik weer ging. Ik: 'ja' Zij: 'oh... ben je ziek? Heb je griep?' Ik: 'Nee, burnout' en toen moesten we allebei een potje huilen... Ze vertelde dat ze zelf ook wel eens 'zo' heeft gezeten (wat 'zo' inhoudt weet ik niet precies, ik wilde gewoon alleen maar naar huis, dinsdag)

Je hebt gelijk als je stelt dat mensen verschillend reageren. Ik ben (nog) teveel gericht op alles wat niet goed gaat, of wat 'tegen kan vallen' (of hoe ik 't ook moet omschrijven)... En je hebt OOK gelijk als je zegt dat al dat gepieker over collega's e..d zorg is voor later. Ik ga proberen meer in het 'hier en nu' te zijn. Denk dat dat al een hele stap vooruit is, voor mij.

[Myriade]

Hoi Fiepje,

De drempel om weer te beginnen zal waarschijnlijk hoog zijn, maar als je die eenmaal hebt genomen zal het wel gaan denk ik. Er zullen altijd mensen zijn die angstvallig het onderwerp over hoe het nu met je gaat of wat er is gebeurd gaan proberen te vermijden, en er zullen ook mensen zijn die er wel naar vragen en begripvol zijn. Maar voor hen is het maar een klein puntje in hun dag en die dag gaat al snel weer over in een gewone werkdag met allerlei dingen die ze moeten doen. Dus, jij en wat er gebeurd is met je zal voor hen snel weer naar de achtergrond verdwijnen. Ze zullen je niet de hele dag aan gaan staren alsof je ineens groene haren hebt gekregen of zo

Dus, drempeltje over straks, en dan zal alles al snel weer vertrouwd aanvoelen denk ik. Niet piekeren nu, je kunt er toch niks aan doen op het moment - dus dat kost alleen maar energie die je veeeeel beter kunt richten op jezelf.

[CCBloom]

Hoi Fiepje,
Ik heb iets als dit meegemaakt. Ik werkte (meer dan) fulltime bij een organisatie waarvoor ik voor de tijdschriften schreef. Leuke baan, maar mijn direct leidinggevende kon echt uit de hoek komen op een manier.... Hij heeft me weleens dood gewenst geloof ik haha. Maar goed, ik was zijn enige werknemer, dus geen directe collega's om bij te luchten..... Ik heb op een vrijdag een onwijze jankbui gekregen en me via de vertrouwenspersoon ziek gemeld (niet alteveel verteld want de baan van de direct leidinggevende stond ook op de tocht en hoewel hij zich als een lul kon gedragen, heeft ie me voor de rest nooit wat geflikt en altijd best wel in bescherming genomen t.o.v. anderen, het was nogal een slangenkuil)
Ik be dus ziek gemeld, ben een week ziek geweest en heb in die week zelf de arbo-arts opgezocht (ik was bang dat als ik niet snel weer in the running was, het alleen maar erger zou worden). Vervolgens heb ik 1 maand halve dagen gewerkt.

Maar mijn tip is: vraag de arbo-arts wat je moet doen als je op je werk een slecht gevoel krijgt aangepraat...als mensen bijvoorbeeld grappen maken ofzo. Ik vroeg dat aan mijn arbo-arts en die zei meteen dat ik dan helemaal niet hoefde te gaan werken haha....was niet nodig, want niemand praatte me een rotgevoel aan....

[Margy]

Fiepje,

ik werdt net toen maikel mij gevraagt had, arbeidsongeschikt verklaart.
een depressie en eetprobleem waren hier de reden van.
achteraf had ik beter wel kunnen wachten met de bruiloft, want heb nu er niet van kunnen genieten zoals het hoort.
was de hele dag duizelig, en misselijk en gewoon NIET happy.

een psycholoog van bijv een instantie als ggz, vond ik zelf veel hulp bij.
ze duwde me geen richting in, als JE MOET WERKEN. en lekker door blijven lopen.
maar ze liet me zelf m'n keuzes maken, en gaf me hierin juist advies.
zij adviseerde ook, om de bruiloft even uit te stellen, maar vertelde ook, dat als ik dat echt als ' iets om naar uit te kijken' zag
ik vooral naar m'n eigen gevoel moest luisteren !
want zoals zij al zei : ik kan niet binnen in jou kijken, en vertellen wat beter is voor jou, kan je slechts helpen met het nemen van een beslissing, en je te helpen je eigen probleem te overwinnen.

wens je heel veel sterkte deze aankomende periode,
je gaat vast vaak commentaar krijgen van mensen, die niet snappen wat n depressie is, (veel mensen zien t alsnog als aanstellerij!)
jij voelt wat je voelt, en niemand kan daar iets over zeggen !  
kijk samen uit naar jullie dag, maar als 1x het gevoel voorbij komt,

'moeten we niet wachten' ? wuif dat niet zo weg, als ik wel gedaan heb.
je bruiloft is een speciale dag, waarvan je moet genieten!

knuffels!