Trouwforum
Alles over trouwen => Het huwelijk => Topic gestart door: Joyce25 op 4 augustus 2013, 22:42:44
-
Lieve allemaal, mijn ouders zijn inmiddels alweer negen jaar gescheiden. Het is erg vervelend gegaan en we (de kinderen) waren daar echt de dupe van. Nu ga ik zelf trouwen en merk ik dat ik weer veel mee bezig ben. Niet dat ik er bewust over na ga denken maar toch spookt t weer vaak door mijn hoofd. Mijn broer en zus hebben daarna altijd gezegd; ' ik ga niet trouwen, je ziet waar t op uitloopt'. T voelt nu alsof ik ga bewijzen dat t ook anders kan. Alsof er druk op ligt. Ik wil er gewoon lekker van kunnen genieten maar ben soms angstig. Waarom zou mijn vriend mij ook niet verlaten? Mijn vader verliet ons immers ook..Ik weet niet of dit te zwaar is voor dit forum, maar ik hoop eigenlijk op ervaringen of tips van anderen. Ik wil gewoon lekker gaan genieten..
-
Wat vervelend dat je er zo'n last van ondervindt.. Heb zelf geen ervaring met gescheiden ouders, maar wel dat ik ervaringen van anderen of uit het verleden als 'feit' en 'waarheid' beschouw en daar erg onzeker van kan worden. Ik heb moeten leren dat hetgeen dat onder bepaalde omstandigheden in het verleden is gebeurt nog geen bewijs is dat dat bij mij ( in een vergelijkbare maar toch verschillende situatie ) ook verkeerd zal gaan..
Sterkte meid. Niks vervelender dan niet lekker in je vel zitten..
-
Het lijkt me ook moeilijk en best wel verdrietig en misschien beangstigend als je het van zo dichtbij meegemaakt hebt. Misschien helpt het te beseffen dat jij niet je moeder bent, je vriend niet je vader is, en dat er geen enkele reden is dat de kosmos zich zo organiseert dat een geschiedenis zich altijd maar herhaalt binnen een familie, als een vortex van huwelijkse reincarnatie. Jullie twee gaan je eigen verhaal schrijven, met hele eigen pieken en dalen. Probeer op jullie twee te focussen, de rest is ruis.
-
Bedankt voor jullie lieve woorden.
Jullie hebben gelijk, wij hebben en maken ons eigen verhaal.. Ik hoop dat ik het steeds een beetje meer kan loslaten.
-
Mijn ouders zijn ook gescheiden, maar daarom is trouwen voor mij juist belangrijk. Ik wil dat het bij mij wel goed gaat. Heb immers gezien hoe het niet moet.
Waar ik me vooral zorgen om maak, is de dag zelf. Of iedereen elkaar kan negeren.
-
@ bolien, ja dat heb ik ook. Gister al met mijn moeder erover gehad en die zei dat het echt goed komt. Ga nog wel een keer met mijn vader praten. Denk dat ik al nerveus genoeg ben voor de dag, om daar ook nog mee bezig te zijn.. Zijn jouw ouders al lang uit elkaar?
-
Joyce, mijn ouders zijn gescheiden toen ik bijna 18 jaar was, en ik moet zeggen dat ik alleen aan het begin van onze relatie getwijfeld heb. Bij ons thuis was er altijd ruzie, mijn moeder was eigenlijk altijd de pineut, en toen mijn vader zich ook echt op mij ging richten (verbaal gezien), was dat voor mijn moeder de druppel. Helaas was dat al te laat, want de jaren ervoor deed hij dat ook, alleen viel het wat minder op. Maar dat is een ander verhaal dan jij vraagt....
In ieder geval; ik heb dus alleen aan het begin van onze relatie getwijfeld, want het kon toch niet zo zijn dat zo'n leuke en lieve jongen verliefd was op mij? Ik heb mijn man dan ook echt uitgetest aan het begin; hoever kon ik gaan om ruzie te krijgen? Wat moest ik doen om hem weg te krijgen? Nu 12 jaar later kan ik je vertellen dat het testen echt geen nut had, want hij houdt van me zoals ik ben, en was vanaf dag 1 niet van plan om weg te gaan.... Daarom ben ik ook met een heel goed gevoel onze trouwdag in gegaan, voor mij alleen maar een bevestiging dat het écht goed zit!
Uiteindelijk kan er in de jaren die komen nog van alles gebeuren, dat weet je niet, maar in de afgelopen jaren heb ik wel geleerd dat zolang je blijft praten met elkaar, en altijd eerlijk bent, dan kom je een heel eind!!
Ik heb trouwens al 13 jaar geen contact met mijn vader, dus hoe dat is op de trouwdag heb ik geen ervaring mee. Wel dat mensen mij vroegen of ik mijn vader niet miste, en ik kan in alle eerlijkheid zeggen dat ik soms best een vaderfiguur gemist heb, maar niet mijn vader (hoe hard dat ook klinkt...).
-
Joyce, mijn ouders zijn gescheiden toen ik bijna 18 jaar was, en ik moet zeggen dat ik alleen aan het begin van onze relatie getwijfeld heb. Bij ons thuis was er altijd ruzie, mijn moeder was eigenlijk altijd de pineut, en toen mijn vader zich ook echt op mij ging richten (verbaal gezien), was dat voor mijn moeder de druppel. Helaas was dat al te laat, want de jaren ervoor deed hij dat ook, alleen viel het wat minder op. Maar dat is een ander verhaal dan jij vraagt....
In ieder geval; ik heb dus alleen aan het begin van onze relatie getwijfeld, want het kon toch niet zo zijn dat zo'n leuke en lieve jongen verliefd was op mij? Ik heb mijn man dan ook echt uitgetest aan het begin; hoever kon ik gaan om ruzie te krijgen? Wat moest ik doen om hem weg te krijgen? Nu 12 jaar later kan ik je vertellen dat het testen echt geen nut had, want hij houdt van me zoals ik ben, en was vanaf dag 1 niet van plan om weg te gaan.... Daarom ben ik ook met een heel goed gevoel onze trouwdag in gegaan, voor mij alleen maar een bevestiging dat het écht goed zit!
Uiteindelijk kan er in de jaren die komen nog van alles gebeuren, dat weet je niet, maar in de afgelopen jaren heb ik wel geleerd dat zolang je blijft praten met elkaar, en altijd eerlijk bent, dan kom je een heel eind!!
Ik heb trouwens al 13 jaar geen contact met mijn vader, dus hoe dat is op de trouwdag heb ik geen ervaring mee. Wel dat mensen mij vroegen of ik mijn vader niet miste, en ik kan in alle eerlijkheid zeggen dat ik soms best een vaderfiguur gemist heb, maar niet mijn vader (hoe hard dat ook klinkt...).
ik lees je verhaal met bewondering
-
Mijn ouders zijn 7 jaar gescheiden, maar was allemaal nogal onverwachts waardoor mijn vader veel wrok koestert jegens mijn moeder.
Mijn ouders zeggen dat t goed komt. Ik geef er niks om als ze elkaar straal negeren, als ze elkaar maar niet op gaan butsen.
-
Mijn ouders zijn ook gescheiden, maar daarom is trouwen voor mij juist belangrijk. Ik wil dat het bij mij wel goed gaat. Heb immers gezien hoe het niet moet.
Waar ik me vooral zorgen om maak, is de dag zelf. Of iedereen elkaar kan negeren.
Dat laatste is waar ik me ook wel een beetje zorgen om maak bij mijn schoon ouders. Die zijn ook gescheiden en mijn schoonvader is opnieuw getrouwd. Vooral mijn schoonmoeder kan van die vervelende opmerkingen maken die precies olie op het vuur gooien. En het ligt altijd aan iemand anders behalve haar. Dus vooraf ga ik een stevig gesprek met haar aan, want ik heb geen zin dat ze onze bruiloft gaat verzieken. Van haar eigen zoon neemt ze toch niet veel aan, dus ga ik met haar het gesprek aan.
-
Joyce, mijn ouders zijn gescheiden toen ik bijna 18 jaar was, en ik moet zeggen dat ik alleen aan het begin van onze relatie getwijfeld heb. Bij ons thuis was er altijd ruzie, mijn moeder was eigenlijk altijd de pineut, en toen mijn vader zich ook echt op mij ging richten (verbaal gezien), was dat voor mijn moeder de druppel. Helaas was dat al te laat, want de jaren ervoor deed hij dat ook, alleen viel het wat minder op. Maar dat is een ander verhaal dan jij vraagt....
In ieder geval; ik heb dus alleen aan het begin van onze relatie getwijfeld, want het kon toch niet zo zijn dat zo'n leuke en lieve jongen verliefd was op mij? Ik heb mijn man dan ook echt uitgetest aan het begin; hoever kon ik gaan om ruzie te krijgen? Wat moest ik doen om hem weg te krijgen? Nu 12 jaar later kan ik je vertellen dat het testen echt geen nut had, want hij houdt van me zoals ik ben, en was vanaf dag 1 niet van plan om weg te gaan.... Daarom ben ik ook met een heel goed gevoel onze trouwdag in gegaan, voor mij alleen maar een bevestiging dat het écht goed zit!
Uiteindelijk kan er in de jaren die komen nog van alles gebeuren, dat weet je niet, maar in de afgelopen jaren heb ik wel geleerd dat zolang je blijft praten met elkaar, en altijd eerlijk bent, dan kom je een heel eind!!
Ik heb trouwens al 13 jaar geen contact met mijn vader, dus hoe dat is op de trouwdag heb ik geen ervaring mee. Wel dat mensen mij vroegen of ik mijn vader niet miste, en ik kan in alle eerlijkheid zeggen dat ik soms best een vaderfiguur gemist heb, maar niet mijn vader (hoe hard dat ook klinkt...).
Jeetje, met tranen in mijn ogen lees ik je bericht.. Besprak je dat ook vaak met je vriend dat je onzeker was, en heeft hij iets kunnen doen zodat je je er beter onder voelde?
-
Mijn ouders zijn 7 jaar gescheiden, maar was allemaal nogal onverwachts waardoor mijn vader veel wrok koestert jegens mijn moeder.
Mijn ouders zeggen dat t goed komt. Ik geef er niks om als ze elkaar straal negeren, als ze elkaar maar niet op gaan butsen.
Wat naar, doet het je echt niets? Ik wou dat ik dat gevoel soms had..
-
Jeetje, met tranen in mijn ogen lees ik je bericht.. Besprak je dat ook vaak met je vriend dat je onzeker was, en heeft hij iets kunnen doen zodat je je er beter onder voelde?
Ach, lieve Joyce, dat is helemaal niet nodig hoor! Ik snap het wel, maar ik sta nog steeds achter mijn beslissing om geen contact meer met mijn vader te hebben, en door alles wat er gebeurd is, ben ik geworden wie ik nu ben...en ik ben meestal best happy met mezelf!
Ik heb dat in het begin niet besproken met mijn man, dat komt stukje bij beetje naar buiten, in het begin van een relatie is dat toch zoeken. Voor mijn vader was ik nooit goed genoeg, en ondanks dat het een plekje gekregen heeft, zorgt dat er voor dat je soms twijfelt aan jezelf, want als je vaak genoeg hoort dat je niet goed genoeg bent, dan ga je er op een gegeven moment in geloven. Mijn man heeft dat deels 'opgelost' door iedere dag te zeggen dat hij van me houdt, dat hij me lief vindt, en dat hij nooit meer bij me weggaat....en er door er gewoon te zijn voor me op de momenten dat het nodig was/is...maar soms sluipt het er nog weleens in, maar dat stukje zal nooit helemaal verdwijnen denk ik.
-
Dankjewel voor je lieve woorden Boukezz. Ik vind het fijn om te horen dat je er nog steeds achter staat en dat je meestal gelukkig bent. Bij mij komt het nu eigenlijk veel ter sprake in mijn relatie. In het begin heb ik wel veel verteld aan mijn vriend hoe de scheiding was en wist hij ook wel dat ik er onzeker door was geworden, maar nu is het veel heftiger.
Het spijt me dat je het allemaal hebt moeten mee maken met je vader. Mijn vader heeft mij nooit lichamelijk pijn gedaan. Vind je het niet moeilijk nu je in verwachting bent dat je geen contact hebt? (zag je ticker) Excuus als ik te ver doorvraag.
-
Het is ook niet vreemd dat er heftiger momenten zijn, het zijn toch je ouders, en je had een bepaalde verwachting bij een bruiloft/huwelijk, en als je ouders het al niet kunnen....maar ik zag al vrij snel dat de relatie die mijn man en ik hebben veel gelijkwaardiger is, dus dat geeft dan ook wel vertrouwen op het moment dat je trouwt. En uiteindelijk is het 'maar' een document dat je tekent, het zegt niet zoveel over je relatie....
Mijn vader heeft mij ook nooit lichamelijk pijn gedaan, alleen verbaal...maar dat kan al genoeg zijn. Over mijn zwangerschap; mijn andere ticker vertelt dat we vorig jaar ons dochtertje (na 23 weken zwangerschap) verloren zijn, en nu inderdaad weer zwanger...en juist door wat we met onze dochter meegemaakt hebben, weet ik nog zekerder dat ik de juiste keuze gemaakt heb. Ik weet 100% zeker dat mijn vader weet wat er gebeurd is, doordat ik wel contact heb met andere familieleden, en hij nog op het dorp woont waar veel vrienden van mij wonen (en altijd geroddeld wordt), maar we hebben niks gehoord.... Ja, er is al jaren geen contact, maar als ik zou weten dat mijn dochter (of zoon) dit had meegemaakt, dan zou ik altijd iets van me laten horen, al was het maar een kaartje....
Ik denk dat het in ieder geval goed is als je met je vriend er over praat, hij zal nooit kunnen ervaren hoe het echt voor jou voelt, maar hij kan jou wel overtuigen van zijn liefde voor jou! En soms heb je dat wat extra nodig!
-
Oh ik heb het verkeerd gelezen zie ik nu. Verbaal zei je, Ja dat kan inderdaad genoeg zijn. Dan snap ik wel. Heb anderhalf jaar geen contact gehad met mijn vader toen hij net weg ging. Heeft een hoop moeite en tijd gekost om te komen waar we nu zijn.
Wat erg dat jullie een kindje zijn verloren...
Wat fijn en bijzonder dat je nu weer zwanger bent. Ik hoop voor je dat alles goed mag gaan.
Onbegrijpelijk dat je vader niets heeft laten horen. Dat kun je je niet voorstellen nee.
Bedankt dat je je ervaring wil delen. Ik heb mijn vriend gister ook verteld dat ik denk dat ik even wat extra bevestiging nodig heb.
-
Mijn ouders zijn 7 jaar gescheiden, maar was allemaal nogal onverwachts waardoor mijn vader veel wrok koestert jegens mijn moeder.
Mijn ouders zeggen dat t goed komt. Ik geef er niks om als ze elkaar straal negeren, als ze elkaar maar niet op gaan butsen.
Wat naar, doet het je echt niets? Ik wou dat ik dat gevoel soms had..
Jawel dat doet het me zeker. Vind het nog steeds verschrikkelijk.
Maar hun kunnen gewoon niet door 1 deur, dus dan liever negeren.
-
Ja kan me voorstellen dat je dan hoopt dat ze dat doen.. Onvoorstelbaar he, dat ze getrouwd waren en dat er nu zoveel woede is..ga jij voor de bruiloft nog met beide praten? Zodat ze zich gedragen?
-
Hoi Joyce,
Mijn ouders zijn ook gescheiden (nu zo'n 8 jaar geleden en ook niet heel fijn uit elkaar gegaan) en mijn moeder is niet lang geleden hertrouwd. Ik heb mijn ouders gezegd dat ik bang ben voor de sfeer die zij onderling veroorzaken en allebei zeiden ze dat ik daarover echt niet hoef in te zitten en dat ze hun gevoel voor elkaar op 'mijn' dag achter zich zouden laten.
Ik zag er enorm tegen op om het uit te spreken, maar het luchtte enorm op en ik heb er ook echt een goed gevoel bij! Ik hoop dat jij dit ook kunt uitspreken bij je ouders en dat ze inzien dat hun gevoelens/ideeën/meningen zeker geen rol mogen spelen op jullie bruiloft!
-
April2014, ja ik ga denk ik ook nog even met ze praten, met mijn moeder heb ik er al wat gesprekken over gehad maar met mijn vader nog niet..
-
Mijn ouders zijn ook gescheiden, maar daarom is trouwen voor mij juist belangrijk. Ik wil dat het bij mij wel goed gaat. Heb immers gezien hoe het niet moet.
Waar ik me vooral zorgen om maak, is de dag zelf. Of iedereen elkaar kan negeren.
+1
en dat gevoel had ik ook... buitenom dat mijn ouders uit elkaar zijn hebben ook mijn broer en 1 van mijn zussen geen contact meer met mijn vader... Ik was ook angstig hoe dit zou verlopen... Mijn zusje (teven CM) heeft nog een mail rond gestuurd naar alle familie dat ze er van uit ging dat iedereen er voor zou zorgen dat wij de mooiste dag van ons leven zouden hebben.... zonder Gezeur!
ik heb vooraf wel aan mijn ouders gevraagd of ze het een bezwaar vonden in het gemeentehuis naast elkaar te zitten... vonden ze beide geen probleem, 'we zijn volwassen, dat kunnen wij wel' was wat ze zeiden...
-
Mijn ouders zijn gescheiden toen ik twee was. Ik heb contact gehad met mijn vader tot mijn achtste en daarna haakte hij af en heb ik hem nooit meer gezien. Op mijn zestiende wilde ik verhaal gaan halen maar kreeg toen het bericht dat hij was overleden. Vlak ervoor, ben wel bij zijn begrafenis geweest.
Op mijn twaalfde leerde mijn moeder een nieuwe man kennen. Hij moest mij niet en ik hem niet....ging niet zo lekker dus.
Voor de buitenwereld en leuke, gezellige, zorgzame man bij ons een man die van het ene moment op het andere moment compleet uit zijn dak kon gaan.
We liepen in huis dan ook vaak op onze tenen.
Ook ik heb altijd gehoord dat ik niet goed genoeg was, dom was enz. Ik heb heel in het begin aan hem gevraagd of ik hem papa mocht noemen....zijn antwoord was...Nee! Tja dat zegt wel genoeg denk ik.....
Mijn moeder zag ik van een leuke, opgewekte vrouw veranderen in een afhankelijk hoopje mens. Diep ongelukkig was ze.
Ik heb weleens op mijn 16e bij de huisarts gezeten om te vragen of ze haar niet kon dwingen om in therapie te gaan oid. Ook op school hele gesprekken over gehad maar ja als iemand niet wil.....
Uiteindelijk kon ik na mijn 18e redelijk goed met hem overweg en nadat ik uit huis was ging het nog beter.
Ondertussen ging mijn moeder in therapie en uiteindelijk zijn ze een jaar of 7 geleden gescheiden.
Na een paar jaar bleken ze niet zonder elkaar te kunnen en inmiddels is het een soort van aan en uit relatie....Ze kunnen niet met en niet zonder elkaar.
Inmiddels zie ik ook dat mijn moeder niet de meest makkelijke persoon is en kan ik wat meer begrip voor mijn ex-stiefvader opbrengen.
Ze zien elkaar nog steeds regelmatig en hij is een leuke opa voor mijn meiden (gelukkig!).
Nadat ze weer een tijdje intensief contact hadden is het sinds kort weer wat bekoeld, zul je net zien voor onze bruiloft. Mijn ex-stiefvader wilde niet komen omdat hij mijn moeder wilde ontlopen en ik wilde wel dat hij erbij was omdat ons contact de laatste jaren gewoon goed is. (Hij heeft ook zijn excuus aangeboden voor wat er allemaal is gebeurd, voor mij is dat okee).
Ik heb toen mijn moeder gezegd dat ik hem erbij wil hebben en dat zij ervoor moest zorgen dat dit ging gebeuren.
Dit heeft ze gedaan en inmiddels is alles weer koek en ei tussen die twee......
Wat een verhaal he, hoe ingewikkeld kan het zijn. Maar ik ben blij dat ze elkaar niet gaan zitten negeren vrijdag!
-
Ik heb trouwens al 13 jaar geen contact met mijn vader, dus hoe dat is op de trouwdag heb ik geen ervaring mee. Wel dat mensen mij vroegen of ik mijn vader niet miste, en ik kan in alle eerlijkheid zeggen dat ik soms best een vaderfiguur gemist heb, maar niet mijn vader (hoe hard dat ook klinkt...).
Wat ongelofelijk herkenbaar. Ik ben zelf voor ruim twee jaar geleden gescheiden en een half jaar later hakte mijn moeder (eindelijk) de knoop door. Ik ben daarna bij mijn vader in gaan wonen, omdat hij wel wat hulp en sociale controle kon gebruiken. Ik bleek niets meer goed te kunnen doen en werd meer een slaaf. Ik werd continu afgebekt en toen hij dit jaar mij op mijn verjaardag af bekte aan de telefoon en schreeuwde dat hij niet zou komen, ging bij mij de knop om. En tegelijkertijd bij mijn vriend ook. Hij had me in een jaar tijd geen keer zien huilen, maar toen knapte alles, hij bood aan om even een tijdje rustig aan te doen bij zijn huis.... en daar ben ik nu vooralsnog. Ik kan niet bij mijn vader in huis zijn zonder dat ik denk: Jij hebt gewoon geen bal van je leven weten te maken en dat vind jij mijn probleem (althans.. zo profileert hij het) hij vindt dat ik voor hem zou moeten werken, en voor hem de dingen zou moeten kopen die hem in leven houden. Ik zou een kind voor hem moeten zijn, maar ik heb al te horen gekregen dat ik mijn hele leven het hem al zuur heb gemaakt. Dat is prima, maar doe dan ook niet alsof je me nodig hebt.
Ik zou ooit opnieuw willen trouwen, met mijn vriend, waarvan ik overtuigd ben dat hij altijd bij mij wil blijven... en ik bij hem! Maar ik zou willen dat mijn vader niet op de dag aanwezig hoeft te zijn... maar ik heb niet de stap durven maken om hem af te stoten. (en ik weet ook niet of ik dat zou durven... hij is zijn eigen gezondheid kapot aan het maken in rap tempo, dus vaak spookt er bij mijzelf door het hoofd: tegen de tijd dat wij trouwen dan ............................)
-
Ik heb geen contact meer met mijn moeder en 2 halfzussen. Deze zullen dus ook niet uitgenodigd worden ondanks dat mijn oudste halfzus me heeft toegevoegd op FB (verzoek kwam van haar kant maar heb er nog steeds weinig gevoel bij) Mijn vader heb ik wel heel veel contact mee maar die is waarschijnlijk niet in de conditie om erbij te zijn. Dit vind ik echt verschrikkelijk en veel erger dan dat ik mijn moeder niet meer zie.
Veel mensen in mijn omgeving zeggen wel....bedenk dat je maar 1 moeder hebt en wat als ze straks dood is krijg je dan geen spijt. Ik denk het persoonlijk niet maar dat is vooral omdat ik niet meer voor haar besta.
-
Ik zit met het volgende dilemma; mijn ouders zijn sinds 2010 uit elkaar. Het was een zware periode voor mijn moeder, mijn zusjes en mijzelf en dat heb ik mijn vader destijds erg kwalijk genomen. Vlak na de scheiding, heb ik met mijn moeder besproken hoe ik het moest doen als ik zou gaan trouwen. Wie nodig je uit en wie niet, zonder de ander pijn te doen? Mijn moeder zei mij, dat ik mij daar niet druk om moest maken. Het zou onze dag worden en iedereen moet zich dan een beetje aanpassen.
Omdat ik niet goed tegen ruzies kan en bang ben om mensen te verliezen waarmee ik de relatie niet heb geprobeerd goed te maken, heb ik geprobeerd de band met mijn vader opnieuw op te bouwen. Dit heeft mij veel moeite gekost en is gepaard gegaan met heel veel tranen. Sinds twee jaar heb ik weer contact met mijn vader en daar ben ik nog steeds erg blij mee.
Vorige week besprak ik het onderwerp trouwen opnieuw met mijn moeder. Met veel moeite vertelde ze mij, mijn vader nooit meer te willen zien. Daar waar ik mij sinds ons eerste gesprek niet meer druk om maakte, omdat het wel goed zou komen, werd opeens een enorm probleem. Mijn moeder heeft verteld wat haar redenen waren en ik respecteer dat.
Ik heb er altijd van gedroomd om te trouwen, maar wil dit alleen met beide ouders erbij. Mijn moeder wil graag op deze dag aanwezig zijn en ik weet dat mijn vader dit ook graag wil. Mijn moeder zegt, dat ik mijn vader moet uitnodigen als ik dat graag wil. Ik weet dan ook, dat zij deze dag niet aanwezig zal zijn en dat doet mij heel veel pijn. Ondanks dat ik altijd al heb willen trouwen, ben ik bang dat dit nooit zal gebeuren. Ik vraag mij af of er mogelijkheden zijn om toch te trouwen, zonder iemand buiten te sluiten?!
-
Klinkt misschien heel stom maar weet je zeker dat je moeder er niet zal zijn als je vader er wel is?
Of denk je dat? Kan aan mij liggen maar ik maak dat niet helemaal op uit je verhaal..
-
Ahh heel bekend verhaal. Ik stond er zo precies in. De situatie was diezelfde bij ons. Nu moet ik toegeven dat mijn ouders 7 jaar geleden zijn gescheiden. Dan doet het nog steeds zeer, maar maakt het net allemaal wat anders. Mijn moeder komt nog steeds niet op een feest als mijn vader er is, dus ook op mijn verjaardagen. (we hadden een groot feest toen as en ik beide 30 werden, dat was echt vervelend) Ook ik had niet echt contact meer met mijn vader en hoewel het nu nog niet spectaculair te noemen is, gaat het heel goed en respecteren en accepteren we van elkaar hoe we zijn.
De gehele voorbereidingen heb ik gedaan met mijn moeder. Dit was heel bijzonder. Mijn vader wilde niets weten, hij wilde liever verrast worden op onze trouwdag zelf. Ergens vind ik dit jammer. Toch gaat hij me wel weggeven en ik heb inmiddels geleerd te genieten van de goede dingen en de rest te accepteren. Maar dan de trouwdag......
Gelukkig is mijn broer 2 jaar geleden getrouwd en daar zaten ze allebei! Dat was ongemakkelijk en deze keer zal het iets makkelijker zijn omdat we het al eens mee hebben gemaakt. Ze zaten toen aan de andere kant van de zaal. Dit keer is dit niet anders. Ze willen niks met elkaar te maken hebben en dat respecteer ik. Wat mij geholpen heeft is dat ik heb leren accepteren dat het leven niet altijd loopt zoals je gehoopt had. Uiteindelijk draait het trouwen om jou en je as. Spijtig dat het zo moet lopen.....maar c'est la vie vrees ik! Sterkte in ieder geval! Ik weet wat je voelt!!!!
-
OW wat een nare verhalen allemaal :(
Ondanks dat ik het zelf 2x heb meegemaakt en de ouders van mijn vriend ook gescheiden zijn heb ik niet echt veel problemen ermee.
Wat naar Elise dat je moeder zo heeft gereageerd :cry:
Ondanks alles denk ik dat je moeder toch wel naar jou bruiloft zal komen, het is jou(jullie) dag en 1 dag kan ze toch wel overheen komen?
De vader van mijn vriend wil zijn ex ook niet meer zien en probeert na iets van 13/14 jaar haar nog steeds te ontlopen (op verjaardagen enz..)
Als hij haar dan per ongeluk wel tegen komt zegt hij niks tegen haar, maar haar nieuwe man feliciteert hij wel.
Al vaker heeft mijn vriend gevraagd: en wat als een van ons (4 kinderen) gaat trouwen kom je dan ook niet?
Zijn antwoord was altijd: dat zien we dan wel weer. Zo van dat zal toch niet gebeuren.
Nu moet ik er wel bij zeggen dat zijn vader niet de makkelijkste is en nog maar met 2 van zijn kinderen contact heeft.
Hij heeft zijn kleinkind nog niet eens gezien en die is nu bijna een jaar.
Mijn vriend heeft ook vaak gehad dat hij hem helemaal zat was en ook geen contact meer wilde.
Ik heb altijd gezegd: het blijft je vader en je weet hoe hij is, ga nou naar hem toe, je hebt er maar 1.
Wij waren/zijn ook bang dat het niet goed gaat op de dag zelf, maar we hebben wel iedereen gevraagd waarvan wij vonden dat ze erbij moeten zijn.
Je kind trouwt (als het goed is) maar 1 keer, wil je dat als ouder missen en weten dat je je kind daar verdriet mee doet.
Ze hoeven niet naast elkaar te zitten als ze er maar zijn!!!
OK, mag niet liegen...... zit met tranen in m'n ogen dit verhaal op te schrijven, misschien doet het me meer dan ik wil toegeven.
Ik weet natuurlijk niet wat er is gebeurd, als ik je op een of andere manier pijn doe spijt me dat.
Veel sterkte hiermee!! Is heel lastig
-
heel hard gezegd maar ik vind dat jouw ouders jou voorop moeten zetten.... oftewel hun eigen gevoel aan de kant zetten...
mijn ouders willen elkaar ook nooit meer zien, maar.voor mij en mijn man hebben zij zélfs naast elkaar gezeten bij de ceremonie!
vertel je moeder wat je voelt... geef aan dat jíj geen keuze wilt/kunt maken en dat jij gewoon je beide ouders op jullie dag erbij wilt hebben... (desnoods ieder aan de andere kant van de zaal)
-
Hoi Joyce,
Mijn ouders zijn niet gescheiden maar ik ben dat zelf wel. Ik kan me voorstellen, als mijn dochter later gaat trouwen, dat ze tegen hetzelfde aanloopt en ik heb er, naar aanleiding van jou bericht, over nagedacht wat ik haar mee zou geven...
Ik heb niet alle reacties gelezen nog, dus excuses als ik iets zeg wat al verteld is. Maar ik wil graag reageren op je eerste oorspronkelijke bericht.
Allereerst wil ik je zeggen dat je, zoor 'ja' te zeggen op het aanzoek, al een hele belangrijke beslissing hebt genomen voor jezelf.
Daarnaast kan je er niet omheen dat je vader is weggegaan bij je moeder (NIET bij 'jullie', maar bij je moeder!). Het is dus een reeële angst die je hebt als je bang bent dat jou aanstaande man hetzelfde kan doen en dat mag je gerust voor jezelf toegeven. Maar aan de andere kant zal je ook kunnen kijken naar andere stellen die WEL bij elkaar zijn en een gelukkig leven leiden. Tuurlijk zijn je ouders je rolmodel en belangrijk voor je maar hun situatie staat los van de ervaringen die JIJ opdoet in je leven en de keuzes die JIJ maakt.
Als het je lukt dan kan je het proberen om te draaien. Wat is er bij je ouders misgegaan en waar zou je dus van kunnen leren? Misschien praatten ze niet genoeg met elkaar waardoor ze vervreemd zijn geraakt. Kan jij daar met je ouders over praten? Vraag het ze, zodat je hun 'fouten' zelf kan gebruiken om het voor jou positief te laten uitpakken.
Als je bang bent dat je bruiloft verpest zal worden door de stemming of problemen van je ouders dan kan ik je maar 1 tip geven, hoe hard het ook is: Vertel ze je angst! Je zou je ouders kunnen zeggen dat ze welkom zijn, maar als ze denken dat ze het niet aankunnen of dat ze ruzie gaan maken, dat je dan liever hebt dat ze wegblijven. Zo leg je het bij hunzelf neer en hoef jij je daar geen zorgen over te maken. Geef de ceremoniemeester of iemand anders de opdracht dat, als het toch fout gaat, zij ervoor zorgen dat diegene vertrekt. Dat is hard, maar het is jullie dag!
Ten slotte wens ik je een fantastische bruiloft. Waarschijnlijk zal je zien dat het achteraf allemaal reuze meeviel dus focus je er niet te veel op, het komt vast goed. Ouders willen het beste voor hun kind en ze realiseren zich echt wel dat ze zich niet kunnen gaan misdragen op jou bruiloft, maar dat neemt niet weg dat je het daar best even met ze over mag hebben.
Groetjes!
-
Oh, ik zie nu pas dat het topic van augustus vorig jaar is, sorry.
-
Toch goed dat je even reageert. Ik denk dat meer mensen er mee kunnen zitten. Hoewel het trouwen om iets leuks gaat hoort scheiden helaas ook bij het leven.
-
Lieve 1975,
Wat lief dat je nog een bericht stuurt. Bedankt voor je aanmoedigende woorden. Ik heb inmiddels indd met mijn ouders gepraat en ze hebben me er beiden van verzekerd dat het onze dag is en dat ze er alles aan zullen doen om die mooi te laten verlopen. Dus ik heb er nu ook wel rust in. Ergens diep in me vind ik het wel spannend, dat blijft een beetje, maar de grootste spanning is weg. Nogmaals bedankt voor je lieve woorden:)
Groetjes Joyce
-
Ik vind het echt erg om te lezen dat er ouders zijn die zelfs voor de bruiloft van hun kind niet 1 dagje bij elkaar in de buurt kunnen zijn. Gelukkig dat er ook een hoop zijn die het wel kunnen.
Mijn ouders zijn 10 jaar geleden gescheiden. Ze kunnen gelukkig nog wel redelijk door 1 deur, maar de sfeer is niet altijd heel gezellig. Mijn vader slaat dicht en mijn moeder word luidruchtig en maakt rare opmerkingen. Vooral nu mijn vader een nieuwe vriendin heeft en de vriend van mijn moeder helaas overleden is kan mijn moeder dit moeilijk hebben. Om de dag zelf maak ik mij niet zo heel druk. Ik heb tegen mijn moeder gezegt dat ik iedereen die niet gezellig kan doen persoonlijk de deur wijs.
Mijn vader heeft nooit naar gesproken over mijn moeder, maar mijn moeder doet dat dus wel. Ik negeer dit altijd of zeg dat het niet mijn zaken zijn. Aan de ene kant vind mijn moeder het heel leuk dat wij gaan trouwen, maar ze blijft ook opmerkingen over trouwen maken die negatief zijn. Ik heb er voor gekozen om mijn broer en vader als getuigen te vragen. Gewoon omdat het goed voelt en ik altijd al een papa's kindje ben geweest en mijn broer mijn beste vriend is. Mijn vader geeft mij niet weg, dus het is niet als of hij een dubbele functie heeft die dag. Mijn moeder was heel boos toen ik het haar vertelde. Ik heb dat trouwens echt persoonlijk gedaan juist omdat ik wist dat het moeilijk voor haar zou zijn. Ze heeft later nog eens tegen mij gezegt dat ze het niet vond kunnen dat ik hem had gekozen en dat ik er spijt van zou krijgen. Ik heb haar gezegt dat het mijn beslissing is en dat die niet gaat veranderen. Hij heeft haar verlaten, maar voor mij is hij er altijd geweest. Sterker nog hij is in slechte tijden er nog steeds voor mijn moeder. Hij is zelfs naar de crematie van haar vriend geweest. Dat had hij echt niet hoeven doen. Inmiddels lijkt ze het gelukkig wel naast zich neer gelegd te hebben.
Nou hebben wij besloten om ook de kinderen van de vriendin van mijn vader uit te nodigen. Voor ons horen ze er gewoon bij ook al kennen we elkaar niet zo lang. Alleen vrees ik dat mijn moeder weer moeilijk gaat doen. Aan de ene kant wil ik het wel van te voren aan haar vertellen, zodat het op de dag zelf niet rauw op haar dak valt, maar aan de andere kant hoeft ze natuurlijk sowieso niet precies te weten wie wij allemaal uitnodigen.
-
In feite hoef je natuurlijk met niemand te overleggen wie je uitnodigt. Mensen zijn toch niet makkelijk tevreden. Wel jammer dat het zo gelopen is allemaal, het klinkt ook een beetje alsof je heel wat hebt meegemaakt en met wat pijn bent achtergebleven.
Ik hoop van harte dat jullie een super leuke dag tegemoet gaan en dat alles vlot gaat verlopen.
-
Lastige situatie, ananta. Ik zou het wel vertellen aan je moeder. Je geeft aan dat ze zich nu het feit dat je vader getuige is naast zich neergelegd heeft. Dat betekent toch min of meer acceptatie van de situatie, en zal je op de dag zelf hopelijk geen last van hebben. Als je haar nu vertelt dat haar kids ook uitgenodigd worden, dan zal ze dat tzt ook geen probleem meer vinden (denk ik).
-
@ boukezz: Ik twijfel nog steeds of ik het echt moet vertellen. Op de dag zelf houd mijn broer alles ook in de gaten. De kinderen van de vriendin van mijn vader zijn gelukkig allemaal volwassen. Ik denk zelfs dat mijn jongste stiefzusje het best met mijn moeder zou kunnen vinden. Ik wacht ieder geval nog even tot ik weet wie er allemaal komen. Gelukkig heb ik nog even.