[quote name=\'stimpy\' post=\'308457\' date=\'18 February 2010, 16:48\']Mijn mams is begin 2007 overleden. Ik was toen 25. Mijn mams kende mijn vriend wel goed (6 jaar) en wist dat ik met hem zou trouwen. Ze vonden elkaar ook leuk en gezellig enzo.... Gelukkig maar.
Tijdens haar ziekte is er helaas wel een soort conflict ontstaan tussen mijn ouders en mijn schoonouders.
Een "traditionele" trouwdag met veel familie zou mij alleen maar erg doen beseffen hoeveel ik haar mis (en dan ben ik dus niet een blij bruidje) en bovendien zou ik me zorgen maken over mijn pa en mijn schoonouders en of zij het wel naar hun zin hebben zo met elkaar (want zij hebben geen contact meer sinds het bovengenoemde conflict/incident).
Dit heeft er oa. toe geleid dat wij trouwen zonder alle ouders. Heel klein met alleen de getuigen en hun aanhang. We gaan de dag daarop eten met de schoonouders en de dag daarna met mijn paps... Ze zijn allen nl. wel belangrijk voor ons.
Ik mis mijn mams nog iedere dag. En inderdaad in de voorbereiding kan ik het af en toe zo kl*te vinden dat ze er niet meer is. @Pamela, dat van die hanger vind ik een prachtig idee. Ik draag op mijn trouwdag ook de ring die ik van mijn paps en mams samen kreeg op mijn verjaardag in 2006 een kleine maand voor mams overleed. En... heel klef gezegd, ze is natuurlijk altijd bij me, in mijn hart...
Meestal ben ik overigens een heel blij ding hoor...
Wens je sterkte op de momenten dat je het moeilijk hebt![/quote]
wat fijn dat jou moeder jou vriend wel heeft gekend. jij zal misschien wel dezelfde gedachten hebben als ik als ik jou berichtje zo lees
Je kunt zoiets niet anders zeggen. er zijn inderdaad ook andere redenen waarom voor jou belangrijke mensen niet op je bruiloft kunnen zijn.. wat jij schreef is er inderdaad ook een. het is een beslissing die echt niet makkelijk geweest voor je (en je vriend). jou idee van de ring die je hebt gekregen is ook erg mooi
ik hoop dat je ondanks alles toch een hele mooie dag zult hebben!
[quote name=\'Eveline82\' post=\'308537\' date=\'18 February 2010, 21:55\']ik moet mijn vader missen... vorig jaar is hij in januari overleden
mis hem echt verschrikkelijk
[/quote]
jeetje, dat is nog maar kort geleden. sterkte joh!
[quote name=\'10eke\' post=\'308506\' date=\'18 February 2010, 19:54\']Wij moeten helaas ook ouders missen.
Mijn vader zal er niet bij zijn (10 jaar geleden overleden), mijn vriend heeft hem ook nooit leren kennen.
Ook zal mijn schoonmoeder er niet zijn (3 jaar geleden overleden). En mijn schoonvader is nu ongeneeslijk ziek en we hopen dat hij onze trouwdag gaat redden. Anders hebben we straks nog maar 1 ouder over.
Ik weet nog niet of ik ga stilstaan bij het verlies van onze ouders. Want ik ben bang doordat het er meerdere zijn dat het een heel onderdeel gaat worden van de dag. En ik wil de dag blij meemaken en het verdriet heb ik toch zeker bij me. Maar dan wordt het misschien zo versterkt waardoor ik alleen maar verdrietiger word.
gr 10eke[/quote]
iedereen doet dit op haar of zijn eigen manier. je trouwdag is toch al best emotioneel en het moet natuurlijk wel een mooie en blije dag worden. De mensen die je moet missen deze dag kun je ook in je hart meedragen en mooiere plaats kun je ze niet geven deze dag..
sterkte met je schoonvader ik hoop voor je dat hij erbij kan zijn!
[quote name=\'stimpy\' post=\'308538\' date=\'18 February 2010, 22:02\']Hoewel je mensen nooit toewenst om mee te maken/te voelen wat je zelf hebt meegemaakt als je een dierbare verliest/bent verloren sterkt het je op één of andere manier toch om te lezen/weten/horen dat je niet de enige bent...
Knuffel for all...[/quote]
..wat heb je dat mooi gezegd....
wat je zegt geld voor mij in ieder geval..
[quote name=\'Kaartje\' post=\'308504\' date=\'18 February 2010, 19:48\']Ik moet ook mijn moeder missen op onze bruiloft, zij is in 2000 overleden. ik was toen 18. Mijn AS heeft ze nog bijna 2 jaar meegemaakt. Het is allemaal binnen 2 maanden gebeurd bij haar, tijd tussen ziekte en overlijden. Op haar sterfbed en tijdens een van de zeldzame momenten dat ze even helder was heeft ze mijn as bij zich geroepen en hem alleen maar aangekeken, net alsof ze wilde vragen om voor mij te zorgen. Dit in mijn achterhoofd weet ik zeker dat ze heel blij zou zijn met onze trouwerij. Het wordt een hele zware dag ben ik bang en ik wil haar er toch op de een of andere manier bij betrekken. Ik denk dat ik de hele dag een kaars wil branden, in het gemeentehuis en op de feestlocatie om haar toch te gedenken die dag. Met de jurk uitzoeken vond ik het al heel erg heftig, ik had de beste vriendin van haar meegenomen (=altijd soort van 2de moeder geweest voor me) en de huidige vriendin van mijn vader. Het was heel gezellig, maar toch mis je wat. En op de heenweg in de auto vertelde haar vriendin dat toen ze de radio thuis uit wilde zetten om weg te gaan er een nummer van haar crematie werd gedraaid ( die hoor je nooit) en in de auto toen we er vlakbij waren werd ineens Gordon gedraaid (ook van haar crematie). Toeval? of ze kunnen vanaf boven dingen sturen om te laten weten dat ze er altijd bij zullen zijn.. Ik vond het in ieder geval een mooi gevoel.[/quote]
ik denk, of eigelijk hoop ik dat inderdaad dat ze van bovenaf meekijken of bij ons in de buurt zijn. wat jij schrijft zou haast geen toeval kunnen zijn..
Ik ga samen met mijn oudste zus en mijn beste vriendin mijn jurk uitzoeken, maar ik mijn moeder had daar eigelijk ook bij moeten zijn.
ik denk dat ze er wel bij zal zijn, ook al zie ik haar niet..
zelf wil ik haar inderdaad ook betrekken tijdens de huwelijksvoltrekking. misschien dat de ambtenaar iets over haar kan zeggen..
jou idee van een kaars laten branden is ook heel mooi
[quote name=\'paula24\' post=\'308493\' date=\'18 February 2010, 19:03\']hoi hoi.
ik moet op onze dag mijn beide opa's en oma's missen
en mijn oom (beetje mijn tweede vader)
zij zullen wel genoemd worden voordat het officiéle deel plaats zal vinden.
toen mijn beide opa's overleden was ik net 5 dus die heb ik nooit goed gekend.
maar mijn oma's wel
ik zal ze zeker missen.
daarom wil ik ook dat ze wel genoemd worden.
groetjes paula[/quote]
opa's en oma's hebben ook altijd een belangrijke rol in je leven. Dat je ze wil laten noemen, zegt eigelijk al hoe belangrijk ze voor jou zijn.
Ik heb ook geen opa's en oma's meer. mijn vriend heeft nog een 'echte' oma (hij heeft ook nog 'aangenomen" familie) en die vraagt hij als getuige omdat zij voor hem van jongs af aan al heel belangrijk was voor hem. Ik vind dat wel een heel lief gebaar van hem naar zijn oma toe.
