O, ik heb het zo verschrikkelijk fout gedaan. Ik heb zelfs staan huilen.
Ik kom uit een heel groot gezin van acht kinderen. Mijn moeder is drie-en-een-half jaar geleden overleden en mijn vader woont (tijdelijk) in Italiƫ. Ik ben de oudste thuis en in tegenstelling tot sommige mensen denken, is een groot gezin niet altijd even hecht. Omdat ik zo totaal anders ben dan de meeste van ons (ik kon studeren, ik interesseerde me in wetenschap en in creatieve dingen en ging bijna nooit uit), heb ik met sommige broers minder contact dan met andere.
Mijn "AS" komt daarentegen uit een heel klein gezin van 2 kinderen. Hij heeft wel een heel hechte familieband. (Ik trouwens ook met een aantal, hoor. Niet dat je denkt dat ik met niemand contact heb, maar gewoon dat ik niet met iedereen evenveel contact heb).
Toen we "besloten" hadden om te gaan trouwen, toen had ik Bert eerst "gedwongen" om mijn vader te bellen. Zo, die kon er niet meer onderuit.
Maar Bert wilde het heel graag persoonlijk aan zijn ouders vertellen en die wonen nogal een eind weg (niet zover als mijn vader, maar toch). Al die tijd moest ik mijn mond houden. Enig idee hoe moeilijk dat was?
Nou, toen we (na mijn gevoel eeuwen later) het verteld hadden, belde ik meteen mijn oudste broer en schoonzus op om eindelijk mijn kant te vertellen! Ik was zo blij! Maar ik kon niet iedereen afbellen, want dat vond ik niet zo beleefd naar mijn schoonouders toe.
In de auto op de (lange) terugweg was ik nog steeds blij dat ik het eindelijk aan iedereen kon vertellen. Ik had daarom (via de mobiel) op facebook gezet dat wat er gaande was. Nu moet ik erbij zeggen dat ik niet zo'n zin had om sommige van mijn broers te bellen... Ik dacht niet dat ze dat zo'n groot probleem van maakte. Ik had het mis.
Twee van hen hadden me echt helemaal afgezeken over de telefoon. Tegen me schreeuwen en niet luisteren en ik was helemaal overstuur geworden. Ze verwachtte dat ik de ring kwam laten zien (ze wonen allemaal ver weg van mij en ik had niet eens een verlovingsring op dat moment). Ikke janken. Zo mooi iets moest niet veranderen in zo'n vreselijk gevoel. Ik heb meteen mijn vader huilend en overstuur gebeld (wat ik eigenlijk nooit doe) en hij zou hen bellen om met ze te praten. Toen heb ik mijn AS gebeld. Hij kwam meteen naar huis (de lieverd) van werk.
Later vertelde diegene dat ze niet boos op me waren dat ik verloofd was, maar gewoon teleurgesteld waren omdat ik het niet persoonlijk verteld had.
Toen de datum bekend was, heb ik het (hoop ik) goed gemaakt door Bert zijn familie meteen te laten bellen (en niet persoonlijk te vertellen) zodat ik mijn familie kon bellen. Niemand persoonlijk, iedereen bellen en ook meteen. Hoef ik niet te wachten en dan hoeft niemand zich in het nadeel behandeld te voelen...