Mijn vriend heeft mij nooit echt verkering gevraagd, en daarom vond ik dat hij mij wel op een leuke manier ten huwelijk moest vragen.
We hadden een keer een dag vrij in juni, en hij had iets verzonnen om te gaan doen wat ik niet mocht weten. Ik kreeg allemaal instructies mee voor die dag en verder zei hij niets. Mijn vader begon toen te tetteren dat hij me vast ten huwelijk ging vragen. Mn vriend had voor die dag een motorbootje geregeld en we zijn een dag wezen varen. Het bleek achteraf dat hij mij die dag idd ten huwelijk wilden vragen, maar omdat mn vader het zei, hij er geen zin meer in had. Ik vond dat natuurlijk erg jammer, maar begreep 'm ook wel.
Na een paar weken gingen we een stukje fietsen in het bos. Halverwege, toen we achter elkaar fietste riep hij naar me: 'zullen we ff stoppen, dan kan ik je misschien hier wel ten huwelijk vragen'. Ik had zoiets van: jaaa..daaaaag! Doe niet zo raar, het moet wel spannend zijn. Iets verderop waren we toch gestopt en hebben we ff staan knuffelen. En idd, hij vroeg het. Maar omdat hij het al had gezegd vond ik het niet echt heel leuk ofzo. Dus toen we weer wegfietste zei hij: je vond het niet romantisch he? Ik vraag je nog wel een keer!
Weer een paar weken later gingen we een strandwandeling maken. Halverwege zei hij: mmm...ik kan je ook nu ten huwelijk vragen. Ik liep gewoon door, want had weer zoiets van: lkkr romantisch als ik nu al weet dat je dat gaat zeggen. Dus hij maakte er toen een geintje van, en begon beetje te lachen. Toen we 10 meter verder waren sloeg hij ineens zn armen om me heen en fluisterde toen in mn oor of ik met hem wilde trouwen. Kheb natuurlijk 'ja' gezegd, alleen khad 't me veeeeeeeeeel romantischer voorgesteld.
Eh..leuk om te weten: ik mag niets over zijn aanzoek tegen iemand vertellen, want hij schaamt zich er stiekem een beetje voor!
