Mijn bijzondere aanzoek.
Wij houden voor familie en vrienden een trouwwebsite bij en daarop schrijft mijn vriend onze belevenissen. Hij kan dat veel beter dan ik.
Hieronder lees je het aanzoek geschreven door Dennis mijn aanstaande. (foto's volgen)
Begin april 2009:
Ik had mijn idee klaar! Nu werd het tijd voor de uitvoering, want de vakantie kwam al aardig dicht bij. Contact opgenomen met de directrice van Marloes haar school om toestemming te vragen om Marloes’ klasje voor 15 minuten te kapen. Gelukkig was dat geen probleem en kon ik de volgende stap nemen, de spandoeken maken. Dat gaf wat problemen, want hoe kon ik de spandoeken maken zonder dat Marloes erachter zou komen? Ik besloot om Marloes’ beste vriendinnen, Petra en Wendy te vragen om te helpen. Aan dit prachtige idee wilden zij maar al te graag meewerken en ze maakten de twee spandoeken de week erna. Het ene spandoek zou de tekst dragen; “Wil je met” en het ander: “trouwen?”. De kinderen uit Marloes’ klasje zouden de spandoeken vasthouden en ik zou dan ertussen gaan staan voor de foto, duidelijker kan niet, toch!?
[attachment=11264:P4230142___.JPG]
23 april, de dag van vertrek:
Vroeg opgestaan en met een smoes gauw het huis verlaten om naar school te gaan voor de foto. Ik was verschrikkelijk nerveus, maar gelukkig waren de kinderen erg enthousiast en verliep fase 1 voorspoedig. Fase 2 was het ontwikkelen van de foto. Dit ging wat moeilijker dan verwacht en kostte veel tijd. Mijn smoes was niet dekkend genoeg om uren weg te blijven, dus moest er een beetje vaart achter. Ik was niet helemaal tevreden over de kwaliteit van het resultaat, maar de foto zelf was leuk en vooral duidelijk genoeg.
Voordat we door zouden rijden naar Frankfurt, brachtten we samen met de ouders van Marloes hun tekkels Xando en Cleo weg naar de kennel. Toen Marloes en haar moeder Hanneke de auto uit stapten met de honden, waren haar vader Nico en ik even alleen. Ik vroeg me af of ik nog een moment alleen met hem zou hebben op vakantie, zonder dat de rest achterdochtig zou worden door onze afwezigheid. Die kans achtte ik erg klein, dus vroeg ik hem in de auto op de man af of hij graag mjin schoonvader zou willen worden. Gelukkig gaf hij zijn goedkeuring en zei met een glimlach; “Natuurlijk, jij mag haar altijd lenen, maar onthoud, ze is en blijft van mij!” Ik als ideale schoonzoon had natuurlijk geen bezwaar.
28 april, de dag van het aanzoek:
We waren al een tijdje in Spanje. Het weer was heerlijk en de gezelligheid kon niet op. Toch beleefde ik de dagen in een soort van roes, want wat was ik nerveus. Maar toen was het zover. Dé dag was aangebroken, we gingen naar Barcelona. Daar wilde ik haar graag vragen, het liefst in de Sagrada Familia. Dat is een kerk die grotendeels door Gaudi ontworpen is. Gaudi liet zich inspireren door natuurlijke, maar ook abstracte vormen en verpletterd je met de unieke aanzichten in en rond de kerk. Marloes en ik genoten van de begane grond en het museum in de kelder, maar al gauw wilden we de kerktoren in om het algeheel vanaf een hoger kijkpunt te aanschouwen. De lift had een uur wachttijd en verpestte bijna mijn plannetje om haar bovenin de kerk het aanzoek te doen. Gelukkig was er nog een tweede lift, ver weg in een hoekje verstopt, waar de wachtrij maar 20 minuten bedroeg. Mijn plannetje was gered… Eenmaal boven werden we verrast door het verbluffende uitzicht over Barcelona. Na een paar foto’s pakten we in 1 van de torens de trap naar beneden. Een smalle trap, schouderbreed, met grote treden die langs de wand van de toren in een spiraal naar beneden liep. Achter de rest van de groep liepen Marloes en ik naar beneden. Toen iedereen die voor ons liep links een bruggetje op ging naar de andere toren, vroeg ik haar om achter mij aan te lopen door naar beneden, “want ik heb iets voor jou!”. Ik stopte een paar treden verder toen ik merkte dat we alleen waren. De tas die ik had meegenomen zette ik tussen mijn benen op de trede. Trillend van de zenuwen ritste ik de tas open en viste de grote envelop met de foto eruit. De envelop gaf ik aan Marloes, die nietsvermoedend een trede hoger stond dan ik. Helemaal verbaasd en nieuwsgierig trok ze de foto eruit en bekeek het aandachtig. Haar gezicht verkleurde en een glimlach verscheen, wat voor mij het teken was om op de knieën te gaan; “Wil je met me trouwen?”. Ze lachtte; “Ja, natuurlijk!”, antwoordde ze lief. We vielen verliefd in elkaars armen en op een balkonnetje wat treden lager, lieten we de gebeurtenis op ons inwerken. Kijkend over Barcelona drong het tot ons door… we worden man en vrouw!
[attachment=11265:P4280176___.JPG]
[attachment=11266:P4280156___.JPG]
