Na lang gewacht te hebben ben ik in september ten huwelijk gevraagd.
Maar dit had voor mijn vriend nog heel wat voeten in aarde, en voor mij dus veel moeite om geduld op te brengen.
Ten eerste moet ik beginnen met het verhaal dat we al een keer eerder de plannen hadden om te trouwen. Omdat mijn vriend er toen nog niet aan toe was is het toen nooit tot een aanzoek gekomen.
Maar afgelopen jaar was het wel zover, maar het was een aanzoek met een lange aanloop.
De eerste keer dat mijn vriend me ten huwelijk wilde vragen, heeft hij een ballonvlucht geregeld. We gingen samen met twee andere vrienden. Een koppel waarvan de vriend zijn vriendin ook ten huwelijk wilde vragen. 's Ochtends ging het al verkeerd. Ik wilde snel nog wat in de rugtas stoppen. Trek ik natuurlijk net het vakje open waar een heel leuk doosje in zat. Kortom, een al heel erg nerveuze vriend die ook dat nog eens fout ziet gaan. Ook ging het tussen ons en die vrienden niet helemaal soepel. Dus nadat we een schitterde ballonvlucht hadden gehad en ik in spanning had gezeten, kwam helaas geen aanzoek.
Maar goed, er zat in ieder geval schot in de zaak. Dus er was hoop voor meer.
Uiteindelijk zijn we in september op vakantie gegaan naar Noorwegen. Cas had bij vrienden al door laten schemeren dat hij mij op een gemene manier ten huwelijk wilde vragen. Ik had al een vermoeden. In Noorwegen heb je een rots wat het Preekgestoelte heet. Dit is een rots die ongeveer 550 meter hoog is en pal over een fjord uit steekt. En laat ik nu net hoogtevrees hebben. Maar goed, we zijn toch die kant uit gelopen. Het was windkracht 9, met als gevolg dat ik echt wegwapperde. Rechtop blijven staan in mijn eentje was niet mogelijk. Uiteindelijk durfde ik 50 meter voor die rots niet verder. Ik in tranen en boos op mezelf dat ik het niet haalde. Mijn vriend zei nog op de terugweg: "Ik had je daar eigenlijk ten huwelijk willen vragen, maar dat was niet het juiste moment." Grrr...nog niet.
Maar uiteindelijk op de laatste avond van onze vakantie in Noorwegen had ik een boomhut gehuurd. Op acht meter hogen aan een meer met allemaal eekhoorns en vogeltjes om ons heen waren we nog lekker aan het genieten van onze laatste avond daar. Mijn vriend maakte een foto van ons openhaardje. "Ja, want dat moeten we toch wel laten zien". "Hoezo dan?" Oh, ja. Oeps, dan moet hij wel nog wat vragen. Dus uiteindelijk ben ik ten huwelijk gevraagd voor een open haard, op acht meter hoogte in onze prive boomhut in Noorwegen.
Dus eindelijk, met de derde poging gaat het oude gezegde door. Drie maal scheepsrecht.
