Om 7:30 stond ik al naast mijn bed, omdat ik echt niet verder kon slapen. Ik had 5 keer op de wekker gekeken. Mijn zusje liet ik nog even liggen. Ondanks dat ik om 9:30 had afgesproken, was ik te laat. Desalniettemin presteerde mijn kapster om alles in een uur te doen en naar meer dan volle tevredenheid. Het is anders dan ik had voorgesteld, maar het past wel helemaal bij mij. Toen ik thuis kwam, liep de visagiste al rond en kon dan ook meteen aanschuiven. Mijn zusje was ondertussen bezig met allerlei organisatie-momentjes, zodat ik uiteindelijk zelf de lunch in ontvangst moest nemen, die ik een dag tevoren had besteld. Ik heb zelf ook amper tijd gehad uiteindelijk om te eten, ik ben blij dat ik nog een broodje naar achter heb weten te schuiven. Nadat de visagiste klaar was, hebben we namelijk de jurk aangehezen. Wat een fantastisch moment is dat zeg, vooral ook omdat allerlei mensen je voor het eerst in volle glorie gaan zien. De accessoires maakten het vervolgens af.
En toen… De beste vriend van mijn man belde, of ik al op Facebook had gekeken? Natuurlijk jongen, ik heb die dag dus alle mobiele data diensten afgezet – ik kreeg geen internetverkeer binnen. Oh nou, dan moet je maar even kijken, zei hij. Ik weigerde dat en dat hij maar moest zeggen wat er aan de hand was. Bleek dat onze Engelse taxi problemen had en de chauffeur stond op dat moment een spoedreparatie uit te voeren. Oftewel, ze waren iets verlaat. Nog steeds schoot ik niet in de stress. Ik besloot gewoon af te wachten en liet mijn buurtjes even langskomen om me te bewonderen (ze konden er niet bij zijn).
Uiteindelijk (maar toch ook heel snel) was het moment daar, mijn man zag me voor het eerst. Geen emotionele ontlading, maar wel een trotse blik. Hij zag er ook schitterend uit, ook al kende ik het pak al wel. Vanaf dat moment ging alles als vanzelf, mensen om ons heen namen alles vlekkeloos over en we konden eigenlijk alleen maar afwachten.
We hebben een fotoshoot op de SS Rotterdam gedaan, dat was (ondanks dat het erg mistig was) fantastisch leuk. De tijd ging echt supersnel zeg! We hebben geen andere locaties meer aangedaan, vanwege tijdnood.
Onderweg met de taxi vonden we het eigenlijk maar wat spannend of alles goed zou blijven gaan in verband met de spoedreparatie van eerder die dag. Maar gelukkig ging het goed en zijn we op tijd aangekomen in de gemeente. De taxi moest een hele scherpe bocht maken om bij de straat te komen en we verwachtten dat hij zou moeten steken. Het bleek dat deze taxi een enorm draaivermogen had en ging zo in 1x door. Dat gaf wel even een kick en echt een memorabel momentje voor ons. Daarna draaiden we de markt op, zoals het daar heet.
De kerkbellen werden geluid en iedereen stond ons daar nieuwsgierig op te wachten. Ik kan me herinneren dat ik mijn oud-collega uit Engeland het eerst zag en ik enorm moest lachen. De taxi werd geparkeerd en SBS stond meteen voor onze neus. Daarna werden we naar binnen geloodst en werd iedereen geïnstrueerd naar binnen te komen. Toen ik mijn oma in de hal zag, werd alle aandacht en figuurlijke warmte me te veel en sprongen de tranen in mijn ogen van ontroering. Met veel gewapper heb ik ze tegen kunnen gaan.
De ceremonie werd na het weggeven door mijn vader (die in al zijn zenuwen was vergeten dat ik hem al veel eerder voor dat moment had gevraagd en dacht het ‘pas op de dag zelf’ te hebben gehoord) gestart door onze fantastische BABS. Ze heeft iedereen in het Nederlands, Engels en zelfs Fries (en áárdig ook!) welkom geheten. Het was heel persoonlijk allemaal en achteraf hoorde ik van iedereen dat het een fantastische ceremonie was.
We hebben haar expliciet laten zeggen dat feliciteren op dat moment alleen voor niet-daggasten was, maar natuurlijk komen er altijd mensen op je af die je later wel weer zou zien. Dat maakt niet uit, het was evengoed erg leuk, we hadden voldoende tijd.
In de taxi heb ik mijn toen-echt-man het naambordje voor de brievenbus gegeven. Hij moest erom lachen en vond het erg lief. Het was een superleuk momentje voor onszelf.
Bij het hotel van ons diner werden we opgewacht door familie en vrienden die rijst toestrooiden en bellen bliezen, wat superleuk! We hebben een kwartiertje de entree geblokkeerd geloof ik, iedereen wilde ons zien en spreken en kussen en knuffelen. Echt heel gaaf. Daarna zijn we naar boven gegaan om de taart aan te snijden; het was een Engels/Nederlandse taart en we kregen er wederom veel complimenten over. Ook de smaak was echt super, iedereen had het erover. Daarna hebben we nog een familiefotoshoot gedaan, waarna we aan tafel zijn gegaan. Door de vrije indeling hebben we volgens mij iedereen wel gesproken.
Om half 1 kwamen we aan in onze bruidssuite en toen waren we echt kapot. Eerst moest hij me nog uit de jurk helpen en ik moest nog 40 spelden uit mijn haar halen haha!
Onze deel II hebben we op de vrijdag gevierd d.m.v. een borrel. Helaas zijn hiervoor heel veel afmeldingen gekomen en hadden we een relatief kleine groep (veel kleiner dan verwacht). Een voordeel daarvan was dat we voldoende tijd hadden om iedereen te spreken en dat de rekening lager uitviel dan gebudgetteerd.
De volgende morgen zijn we naar Boedapest gegaan, wat fantastisch was. We hebben schitterend weer gehad, helaas ben ik ziek geworden (denk ontlading van alle drukte en daardoor verlaagde weerstand dus gevoelig voor het virus wat daar rondging).
Van alle reacties die wij hebben gekregen, kregen wij voornamelijk de opmerkingen dat mensen het heel ontspannen vonden en heel persoonlijk. Dat was precies waar wij voor gingen, dus dat is geslaagd. Eén van de mooiste complimenten was iemand die zei dat onze dag een voorbeeld was voor hoe hij het ooit zou willen.
Wachten tot ik werd opgehaald, spannend!
Eerste foto van de fotoshoot, de rest moet nog volgen.
Even gebaren dat het me is gelukt om een moordvent vast te leggen.
Interview door SBS.
Het aansnijden van de taart (de achterzijde was Engels)
En ons stulpje voor de nacht.