Gescheiden ouders

[Lies86]

Klinkt misschien heel stom maar weet je zeker dat je moeder er niet zal zijn als je vader er wel is?
Of denk je dat? Kan aan mij liggen maar ik maak dat niet helemaal op uit je verhaal..

[Appelsientje]

Ahh heel bekend verhaal. Ik stond er zo precies in. De situatie was diezelfde bij ons. Nu moet ik toegeven dat mijn ouders 7 jaar geleden zijn gescheiden. Dan doet het nog steeds zeer, maar maakt het net allemaal wat anders. Mijn moeder komt nog steeds niet op een feest als mijn vader er is, dus ook op mijn verjaardagen. (we hadden een groot feest toen as en ik beide 30 werden, dat was echt vervelend) Ook ik had niet echt contact meer met mijn vader en hoewel het nu nog niet spectaculair te noemen is, gaat het heel goed en respecteren en accepteren we van elkaar hoe we zijn.

De gehele voorbereidingen heb ik gedaan met mijn moeder. Dit was heel bijzonder. Mijn vader wilde niets weten, hij wilde liever verrast worden op onze trouwdag zelf. Ergens vind ik dit jammer. Toch gaat hij me wel weggeven en ik heb inmiddels geleerd te genieten van de goede dingen en de rest te accepteren. Maar dan de trouwdag......

Gelukkig is mijn broer 2 jaar geleden getrouwd en daar zaten ze allebei! Dat was ongemakkelijk en deze keer zal het iets makkelijker zijn omdat we het al eens mee hebben gemaakt. Ze zaten toen aan de andere kant van de zaal. Dit keer is dit niet anders. Ze willen niks met elkaar te maken hebben en dat respecteer ik. Wat mij geholpen heeft is dat ik heb leren accepteren dat het leven niet altijd loopt zoals je gehoopt had. Uiteindelijk draait het trouwen om jou en je as. Spijtig dat het zo moet lopen.....maar c'est la vie vrees ik! Sterkte in ieder geval! Ik weet wat je voelt!!!!

[MCwedding]

OW wat een nare verhalen allemaal

Ondanks dat ik het zelf 2x heb meegemaakt en de ouders van mijn vriend ook gescheiden zijn heb ik niet echt veel problemen ermee.

Wat naar Elise dat je moeder zo heeft gereageerd
Ondanks alles denk ik dat je moeder toch wel naar jou bruiloft zal komen, het is jou(jullie) dag en 1 dag kan ze toch wel overheen komen?

De vader van mijn vriend wil zijn ex ook niet meer zien en probeert na iets van 13/14 jaar haar nog steeds te ontlopen (op verjaardagen enz..)
Als hij haar dan per ongeluk wel tegen komt zegt hij niks tegen haar, maar haar nieuwe man feliciteert hij wel.

Al vaker heeft mijn vriend gevraagd: en wat als een van ons (4 kinderen) gaat trouwen kom je dan ook niet?
Zijn antwoord was altijd: dat zien we dan wel weer. Zo van dat zal toch niet gebeuren.

Nu moet ik er wel bij zeggen dat zijn vader niet de makkelijkste is en nog maar met 2 van zijn kinderen contact heeft.
Hij heeft zijn kleinkind nog niet eens gezien en die is nu bijna een jaar.

Mijn vriend heeft ook vaak gehad dat hij hem helemaal zat was en ook geen contact meer wilde.
Ik heb altijd gezegd: het blijft je vader en je weet hoe hij is, ga nou naar hem toe, je hebt er maar 1.

Wij waren/zijn ook bang dat het niet goed gaat op de dag zelf, maar we hebben wel iedereen gevraagd waarvan wij vonden dat ze erbij moeten zijn.

Je kind trouwt (als het goed is) maar 1 keer, wil je dat als ouder missen en weten dat je je kind daar verdriet mee doet.
Ze hoeven niet naast elkaar te zitten als ze er maar zijn!!!

OK, mag niet liegen...... zit met tranen in m'n ogen dit verhaal op te schrijven, misschien doet het me meer dan ik wil toegeven.

Ik weet natuurlijk niet wat er is gebeurd, als ik je op een of andere manier pijn doe spijt me dat.

Veel sterkte hiermee!! Is heel lastig

[tol81]

heel hard gezegd maar ik vind dat jouw ouders jou voorop moeten zetten.... oftewel hun eigen gevoel aan de kant zetten...
mijn ouders willen elkaar ook nooit meer zien, maar.voor mij en mijn man hebben zij zélfs naast elkaar gezeten bij de ceremonie!
vertel je moeder wat je voelt... geef aan dat jíj geen keuze wilt/kunt maken en dat jij gewoon je beide ouders op jullie dag erbij wilt hebben... (desnoods ieder aan de andere kant van de zaal)

[1975]

Hoi Joyce,

Mijn ouders zijn niet gescheiden maar ik ben dat zelf wel. Ik kan me voorstellen, als mijn dochter later gaat trouwen, dat ze tegen hetzelfde aanloopt en ik heb er, naar aanleiding van jou bericht, over nagedacht wat ik haar mee zou geven...

Ik heb niet alle reacties gelezen nog, dus excuses als ik iets zeg wat al verteld is. Maar ik wil graag reageren op je eerste oorspronkelijke bericht.

Allereerst wil ik je zeggen dat je, zoor 'ja' te zeggen op het aanzoek, al een hele belangrijke beslissing hebt genomen voor jezelf.

Daarnaast kan je er niet omheen dat je vader is weggegaan bij je moeder (NIET bij 'jullie', maar bij je moeder!). Het is dus een reeële angst die je hebt als je bang bent dat jou aanstaande man hetzelfde kan doen en dat mag je gerust voor jezelf toegeven. Maar aan de andere kant zal je ook kunnen kijken naar andere stellen die WEL bij elkaar zijn en een gelukkig leven leiden. Tuurlijk zijn je ouders je rolmodel en belangrijk voor je maar hun situatie staat los van de ervaringen die JIJ opdoet in je leven en de keuzes die JIJ maakt.

Als het je lukt dan kan je het proberen om te draaien. Wat is er bij je ouders misgegaan en waar zou je dus van kunnen leren? Misschien praatten ze niet genoeg met elkaar waardoor ze vervreemd zijn geraakt. Kan jij daar met je ouders over praten? Vraag het ze, zodat je hun 'fouten' zelf kan gebruiken om het voor jou positief te laten uitpakken.

Als je bang bent dat je bruiloft verpest zal worden door de stemming of problemen van je ouders dan kan ik je maar 1 tip geven, hoe hard het ook is: Vertel ze je angst! Je zou je ouders kunnen zeggen dat ze welkom zijn, maar als ze denken dat ze het niet aankunnen of dat ze ruzie gaan maken, dat je dan liever hebt dat ze wegblijven. Zo leg je het bij hunzelf neer en hoef jij je daar geen zorgen over te maken. Geef de ceremoniemeester of iemand anders de opdracht dat, als het toch fout gaat, zij ervoor zorgen dat diegene vertrekt. Dat is hard, maar het is jullie dag!

Ten slotte wens ik je een fantastische bruiloft. Waarschijnlijk zal je zien dat het achteraf allemaal reuze meeviel dus focus je er niet te veel op, het komt vast goed. Ouders willen het beste voor hun kind en ze realiseren zich echt wel dat ze zich niet kunnen gaan misdragen op jou bruiloft, maar dat neemt niet weg dat je het daar best even met ze over mag hebben.

Groetjes!

[1975]

Oh, ik zie nu pas dat het topic van augustus vorig jaar is, sorry.

[Appelsientje]

Toch goed dat je even reageert. Ik denk dat meer mensen er mee kunnen zitten. Hoewel het trouwen om iets leuks gaat hoort scheiden helaas ook bij het leven.

[Joyce25]

Lieve 1975,

Wat lief dat je nog een bericht stuurt. Bedankt voor je aanmoedigende woorden. Ik heb inmiddels indd met mijn ouders gepraat en ze hebben me er beiden van verzekerd dat het onze dag is en dat ze er alles aan zullen doen om die mooi te laten verlopen. Dus ik heb er nu ook wel rust in. Ergens diep in me vind ik het wel spannend, dat blijft een beetje, maar de grootste spanning is weg. Nogmaals bedankt voor je lieve woorden:)

Groetjes Joyce

[ananta]

Ik vind het echt erg om te lezen dat er ouders zijn die zelfs voor de bruiloft van hun kind niet 1 dagje bij elkaar in de buurt kunnen zijn. Gelukkig dat er ook een hoop zijn die het wel kunnen.

Mijn ouders zijn 10 jaar geleden gescheiden. Ze kunnen gelukkig nog wel redelijk door 1 deur, maar de sfeer is niet altijd heel gezellig. Mijn vader slaat dicht en mijn moeder word luidruchtig en maakt rare opmerkingen. Vooral nu mijn vader een nieuwe vriendin heeft en de vriend van mijn moeder helaas overleden is kan mijn moeder dit moeilijk hebben. Om de dag zelf maak ik mij niet zo heel druk. Ik heb tegen mijn moeder gezegt dat ik iedereen die niet gezellig kan doen persoonlijk de deur wijs.

Mijn vader heeft nooit naar gesproken over mijn moeder, maar mijn moeder doet dat dus wel. Ik negeer dit altijd of zeg dat het niet mijn zaken zijn. Aan de ene kant vind mijn moeder het heel leuk dat wij gaan trouwen, maar ze blijft ook opmerkingen over trouwen maken die negatief zijn. Ik heb er voor gekozen om mijn broer en vader als getuigen te vragen. Gewoon omdat het goed voelt en ik altijd al een papa's kindje ben geweest en mijn broer mijn beste vriend is. Mijn vader geeft mij niet weg, dus het is niet als of hij een dubbele functie heeft die dag. Mijn moeder was heel boos toen ik het haar vertelde. Ik heb dat trouwens echt persoonlijk gedaan juist omdat ik wist dat het moeilijk voor haar zou zijn. Ze heeft later nog eens tegen mij gezegt dat ze het niet vond kunnen dat ik hem had gekozen en dat ik er spijt van zou krijgen. Ik heb haar gezegt dat het mijn beslissing is en dat die niet gaat veranderen. Hij heeft haar verlaten, maar voor mij is hij er altijd geweest. Sterker nog hij is in slechte tijden er nog steeds voor mijn moeder. Hij is zelfs naar de crematie van haar vriend geweest. Dat had hij echt niet hoeven doen. Inmiddels lijkt ze het gelukkig wel naast zich neer gelegd te hebben.

Nou hebben wij besloten om ook de kinderen van de vriendin van mijn vader uit te nodigen. Voor ons horen ze er gewoon bij ook al kennen we elkaar niet zo lang. Alleen vrees ik dat mijn moeder weer moeilijk gaat doen. Aan de ene kant wil ik het wel van te voren aan haar vertellen, zodat het op de dag zelf niet rauw op haar dak valt, maar aan de andere kant hoeft ze natuurlijk sowieso niet precies te weten wie wij allemaal uitnodigen.

[Appelsientje]

In feite hoef je natuurlijk met niemand te overleggen wie je uitnodigt. Mensen zijn toch niet makkelijk tevreden. Wel jammer dat het zo gelopen is allemaal, het klinkt ook een beetje alsof je heel wat hebt meegemaakt en met wat pijn bent achtergebleven.

Ik hoop van harte dat jullie een super leuke dag tegemoet gaan en dat alles vlot gaat verlopen.

[FirstLove]

Lastige situatie, ananta. Ik zou het wel vertellen aan je moeder. Je geeft aan dat ze zich nu het feit dat je vader getuige is naast zich neergelegd heeft. Dat betekent toch min of meer acceptatie van de situatie, en zal je op de dag zelf hopelijk geen last van hebben. Als je haar nu vertelt dat haar kids ook uitgenodigd worden, dan zal ze dat tzt ook geen probleem meer vinden (denk ik).

[ananta]

@ boukezz: Ik twijfel nog steeds of ik het echt moet vertellen. Op de dag zelf houd mijn broer alles ook in de gaten. De kinderen van de vriendin van mijn vader zijn gelukkig allemaal volwassen. Ik denk zelfs dat mijn jongste stiefzusje het best met mijn moeder zou kunnen vinden. Ik wacht ieder geval nog even tot ik weet wie er allemaal komen. Gelukkig heb ik nog even.