Hoi Allemaal! Ik las al zo af en toe mee op dit forum, maar tot zover nooit een goede reden gehad om me ook aan te melden, tot nu! Al een jaar geleden hebben mijn vriend en ik besloten om eigen geloften uit te spreken. Ik heb de mijne al een tijdje klaar (en hij de zijne ook vertelde hij me), en nou hadden we vorige week het gesprek met de trouwambtenaar (trouwen al over 2 weken!
) en legden dit voor. Die reageerde nou niet echt enthousiast, maar meer alsof het 't allemaal wat lastig maakte want zij trouwt ons, wij trouwen niet elkaar. Hierdoor ging ik in eerst instantie een beetje twijfelen, maar om eerlijk te zijn, dit is iets wat ik eigenlijk altijd al op die manier heb willen doen sinds ik het ooit bij iemand anders heb gezien (maakte het zo speciaal).
Om een beetje een idee te geven van hoe onze dag/ceremonie eruit ziet. We trouwen op een landgoed waar we de hele dag blijven. Dus ceremonie, receptie, diner en feest. We trouwen daar (mits het weer het toelaat) buiten achter het landgoed. De sfeer is heel ongedwongen, ook hebben we met de trouwambtenaar afgesproken dat ze gewoon in een leuk jurkje komt in plaats van de toga.
Nou waar ik nu dus mee zit: Wat is het beste moment om je trouwgeloftes uit te spreken? Zij vertelde dat dat dan maar moest achter het JA-woord, maar dat hele stijve wilde ik eigenlijk juist graag voorkomen. Maar je zit dus kennelijk met bepaalde "regels".
Verder ben ik heel erg benieuwd wat jullie vinden van mijn gelofte (ja ik ga hem dus hieronder neerzetten, maar hopen dat hier niemand is die ik ken/het verhaal herkend)
Dus is het te lang? zouden jullie dingen weglaten? Ik ben heel benieuwd naar jullie meningen.
Groetjes
----
Ik hoor mezelf nog zeggen, zo’n 3 jaar geleden tijdens de Nacht van Noordwolde: Oh nee, ik ben écht niet op zoek naar een vaste relatie. Nee nee nee, écht niet! Ik was pas net vrijgezel en zou minstens 1 jaar vrijgezel blijven, en mn vriendinnen moesten me daarbij helpen. Bovendien had ik met mam een aardige lijst opgesteld waar de perfecte man allemaal aan moest voldoen, dus zeg maar gerust dat die niet bestond. Maar wat hadden we er een lol om. De gekste dingen stonden op die lijst. Dus toen ik tijdens de Nacht van Noordwolde samen met een vriendin mannen aan het keuren was, was er met elke man wel iets mis. Aan het einde van de avond kwam jij op me afgestapt. Naar jouw zeggen had ik al steeds naar je gekeken, zelf kon ik me dit niet herinneren. Nog erger werd het toen het keuren van mannen schaamteloos doorging terwijl je er bij stond. En jij was niet eens aan de beurt geweest. Misschien door het gebrek aan haar, dat maakte je haarkleur beoordelen wel wat lastig. Ondanks dat ik had gezworen op z’n minst 1 jaar vrijgezel te blijven bleef je in mijn hoofd hangen en eenmaal in bed heb ik je diezelfde nacht nog opgezocht op facebook. En zo raakten we in de weken erop wat vaker met elkaar in gesprek. Ondanks een aantal pogingen om je af te schrikken slaagde ik daar niet in en gingen we na een aantal weken samen weg op een eerste date. Vanaf dat moment ging het erg snel. Al na enkele maanden keken we samen naar huizen en al na een half jaar gingen we samenwonen. Na een jaar vroeg je me ten huwelijk en nog geen 2 maanden later kwamen we erachter dat we in verwachting waren van onze kleine jongen. Ja het ging snel, maar zo voelde het niet. Het voelde goed!
Dat betekend niet dat het altijd helemaal vanzelf ging. Vooral in periode van onze prille samenwonen gingen we graag de strijd met elkaar aan, die was er dan ook regelmatig. Alsof we allebei graag onze plek wilden garanderen. Tijdens dit proces zijn we samen enorm gegroeid, naar elkaar, maar ook afzonderlijk van elkaar. Dat merkte ik vooral toen ik een tijdje geleden een brief teruglas die ik in 1 van onze ´moeilijke fases´ eens aan je schreef omdat we er pratend niet uitkwamen. Een brief die ik toen huilend heb geschreven, omdat ik simpelweg even niet meer wist wat ik destijds aanmoest met de situatie, die ik nu teruglas met een lach, omdat zo duidelijk was hoe erg we gegroeid waren samen.
We zijn gelijk aan elkaar, maar zijn niet hetzelfde. Opnieuw iets wat ik wel eens lastig vond. Vaak voelde ik de behoefte om je te laten weten hoe gek ik op je was, vaak in woorden. Want zo ben ik. Jij bent een man van iets minder woorden, wat nog zwak uitdrukt is. Want als je niet gek op me was, dan was je toch niet bij me?! Daar had je niet zoveel woorden voor nodig. Pure logica voor jou, en toch zocht ik graag die bevestiging. Die ik dus ook veelal niet kreeg. Maar daar moest ik het mee doen. Na een tijdje kon ik dat steeds beter loslaten, en of het nou was omdat je daardoor ook wat meer 'lucht' kreeg of dat ik het eerder niet zag omdat ik me teveel vasthield aan mijn eigen manier waarop ik mijn liefde naar je uitte, zag ik de kleine gebaren en tekenen van liefde die je me gaf. Op jouw manier. Zonder dat ik het verwachte gaven die me uiteindelijk meer bevestiging dan je me ooit zou kunnen geven met woorden.
Op dat moment besefte ik ook dat ik in jou degene had gevonden waar ik niet om vroeg, maar wat ik nodig had, zonder het zelf te weten. Je stimuleert me, bijvoorbeeld door me eraan te herinneren dat ik ook nog gewoon Ilse ben, naast moeder, dus ga lekker ouderwets dat meidenavondje doen! Waar ik achteraf dan altijd heel blij om ben. Maar net zo hard kun je me ook afremmen, want ja, dat is wel eens nodig. Ik bewonder je daarvoor. Ik bewonder je in je rol als vader, je enorme verantwoordelijkheidsgevoel en beschermendheid. Ik bewonder je ambities, en hoe hard je werkt om die te bereiken. Ik houdt van je onbevangenheid daarin. Je kan het zo gek niet bedenken, jij ziet er wel 'bussines' in.
Vandaag is een dag waar we samen erg naar hebben uitgekeken. Het begin van de rest van ons leven samen.
Een leven samen waarin ik je onvoorwaardelijk wil liefhebben,
Ik wil je waarderen, zonder te oordelen
Ik wil met je meegaan, zonder beslag op je te leggen
Ik wil je uitnodigen, zonder te eisen
Ik wil je alleen laten, zonder me schuldig te voelen
Ik wil je kritiek geven, zonder je te beledigen.
Ik beloof je dat ik jou en onze verbintenis zal bewaken en koesteren
Ik beloof dat ik trouw van je zal houden, alleen van jou,
in goede tijden en in slechte, wat het leven ons ook brengt
Ik zal je vreugden en je zorgen delen, en je bijstaan als dat nodig is,
Ik zal je vertrouwen en respecteren, en altijd naast je staan,
Voor de rest van ons leven!
