Wat lief iedereen!!
We zijn gister thuisgekomen van een fantastische huwelijksreis, wat was dat genieten zeg!
En ik ben gister ook gelijk aan het verslag van onze trouwdag begonnen en nu is ie af.
Ik weet dat jullie lange verslagen niet erg vinden, dus hier komt ie (zal even een nieuwe pagina openen).
Had er nog wel 100 dingen meer bij kunnen zetten.
Heb ook nog een nieuw album aangemaakt met foto's, die zal ik hier even bijplaatsen.
Ben nog steeds foto's aan het toevoegen, dus kijk af en toe maar even.
Verslag trouwen 07-09-07
06-09-07
Vandaag eerst nog de laatste dingen in huis gedaan samen met onze CM Linda, opgeruimd en versierd.
Maar eerst 's ochtends vroeg nog naar het ziekenhuis voor de gipswissel, gelukkig een die niet zo prominent aanwezig was.
Langs de feestlocatie om de bedankjes en andere spullen te brengen om vervolgens door Linda weggestuurd te worden, die moest nog het een en ander doen.
Dus een uurtje lekker buiten in het zonnetje gezeten en ons afgevraagd wat er binnen allemaal gebeurde.
Uiteindelijk was ze klaar en gingen we nog even langs de bloemist om de bloemen te betalen, Ruben ging dat doen.
Niet veel later stond ik ook bij de bloemist binnen omdat er nog even snel een geheim telefoontje gepleegd moest worden, erg spannend allemaal.
En toen kon het versieren echt beginnen, zelf een soort van ballonnenboog gemaakt en het huis vol gehangen met slingers en ballonnen, buiten ook met iets minder succes.
Linda had ook nog een gave plaat gemaakt met daarop de bruidswuppies en Ruben & Anke gaan trouwen, die ging voor het raam.
Nou, het was in ieder geval overduidelijk dat we de volgende dag zouden gaan trouwen.
Dan krijg je er toch wel steeds meer zin in, als dat al kon.
Maar nog echt beseffen deed ik het niet.
Toen werd het toch tijd dat we moesten gaan eten, want om 19.30 zou ik bij de kapper zijn voor de krullers.
Na het eten Linda een bedankje gegeven, een ketting voor een altijd blijvende herinnering.
Die viel toch wel in de smaak!
Hup naar de kapper, en daar waren we mooi op tijd.
Er zat nog een bruidje die in de krullers ging, ook zij had nog geen zenuwen.
Linda was er gezellig bij en het duurde toch wel 2 uur, uiteindelijk verliet ik erg charmant de kapper met teruggerolde krullen vastgezet met een speldje en een prachtig haarnetje.
Tuurlijk werd ik hartelijk uitgelachen door mijn aanstaande man en mijn officieel aanstaande schoonouders.
Tja, wat moet je daar nou van zeggen, wacht maar tot ie het resultaat ziet.
Het hele huis zat de rest van de avond nog gezellig vol, met Linda, mijn ouders, broertje en zusje en schoonzusje, Ruben zijn ouders en broer en andere schoonzus.
Lekker gekletst, wat gedronken en mijn nagels mochten ook nog wel een opknapbeurt gebruiken wat tot ieders ergernis niet gelijk lukte.
De mannen snapte natuurlijk ook niet wat ik nou eigenlijk aan het doen was. hahaha.
Iedereen ging om rond 0.00 naar huis en ik moest ook maar wat proberen te slapen, proberen ja.
Beetje onrustige nacht gehad, omdat m'n duim zeer deed, de speldjes toch wel soms irritant in m'n hoofd prikten en toch wel wat zenuwen.
Uiteindelijk werd ik dan toch om 6.00 wakker en de wekker zou om 6.20 gaan, maar om nou 20 minuten te gaan niksen, want al snel besef je:
Het is 7 SEPTEMBER, IK GA TROUWEN!!!!!!
Opgestaan, lekker gedoucht en geschoren wat er nog geschoren moest worden en als afsluiter de body lotion!! (wat kan een mens zich toch lekker fris voelen).
Maar die vlinders in m'n buik, ze hadden zich allemaal keurig in m'n maag verzameld zodat ik dus totaal geen honger had.
Eerst maar es een kop koffie en nog even snel op het forum kijken en nog een nummer van de DJ op cd branden.
En toen ik de gordijnen opentrok maakte m'n hart toch wel een klein sprongetje, een strakblauwe hemel met hier en daar nog wat wolkjes die zeker wel zouden verdwijnen voor het grootste gedeelte.
Mijn dag begon opperbest!!!!!
Toen met pijn en moeite maar een appel naar binnen gewerkt en een kop thee gemaakt, ik dacht dat ik toch nog wel tijd zat had om die op te drinken om daarna nog een tandenborstel over m'n tanden te halen.
De kapper en visagie zouden pas tegen 8.15 op de stoep staan en de fotograaf een kwartier later.
Op het moment dat ik net m'n thee had gepakt was het 8.00 en hoorde ik iemand roepen, "He, fotograaf!!!"
Ik denk dat kan nooit, maar een paar seconden later ging toch de deurbel.
Ik vroeg gelijk maar of ie een beetje een creatief aanpassingsvermogen had voor m'n hand, maar hij ging er geen rekening mee houden, dat hoorde er nu gewoon eenmaal bij.
Ja, dat was eigenlijk ook zo, maar je wil toch de "perfecte" foto's een gips hoort daar eigenlijk niet zo bij, maar al snel had ik het niet eens meer in de gaten.
Een paar minuten later stond de visagist op de stoep, dus wij gelijk naar boven want daar was beter licht.
Foto's erbij van proefkapsel en make up en m'n ogen werden nog iets donkerder gemaakt.
De fotograaf ging toen naar Ruben om daar de laatste voorbereidingen te fotograferen, de bloemist zou ook tegen die tijd komen.
Hetzelfde moment ging weer de deurbel en stond de kapper op de stoep, ze waren samen omdat ze in eerste instantie mijn schoonmoeder gingen föhnen.
Dus daar hebben we gelijk gebruik van gemaakt om m'n schoonzusje op te laten steken.
Visagist klaar, die moest nog een laatste handeling doen voor de fotograaf, die was weer teruggekomen.
En toen kon de kapper beginnen, fotograaf ging ook ondertussen foto's maken van m'n jurk en accessoires.
Die lagen allemaal in de kamer waar m'n ouders net hadden geslapen, dus het was een grote bende.
Kennelijk was het allemaal gelukt, want het stond keurig in stapeltjes op bed.
Kapper die was op een gegeven moment ook klaar en moest ik het resultaat even gaan bekijken.
Echt prachtig!!! Het zat ook zo stevig, dat kon er wel een hele dag tegenaan.
In de tijd dat iedereen druk bezig was, was ondertussen ook m'n andere schoonzus gekomen, en op een gegeven moment stond iedereen op de overloop en half op de trap, het werd steeds gezelliger.
Alles klaar, dus DE jurk aan.
Maar eerst wilde ik nog wel even snel m'n tandenpoetsen, doe ik dat met jurk aan, dan kon ik er gif op innemen dat het op m’n jurk zou vallen.
Ruben belde, hoe ver we waren, het was bijna 9.15 en rond 9.15 - 9.30 zou hij me ophalen.
Toen lingerie aan en alvast de rok over m'n hoofd, dat was ook het moment dat de fotograaf weer terug kon komen.
Die maakte fotos van de laatste handelingen en belde Ruben voor de 2e keer, want het was bijna tijd.
Toen werd er geroepen dat ie kon komen.
Rond die tijd stond ik stijf van de zenuwen, pffff, dat was echt erg.
De fotograaf nog even naar beneden voor de laatste uitleg voor de foto's, Ruben moest aanbellen en dan een stap naar achteren doen.
Ik moest openmaken en dan een stap naar voren doen, anders stonden we in de ballonnen verstopt.
En toen ein-de-lijk mocht ik naar beneden, met knikkende knieën de trap af.
Ruben belde aan, en ik kon em al een klein stukje in het raampje zien, super!!!
Ik deed open en het eerste wat ik riep was "Ooooohhhhhhhh wat ben je mooi!!!, Jee, je bent echt zo mooi!!!"
En op dat moment schoot ik vol, spanning eruit, emotie, geluk, al het mooie wat er op dat moment bij komt kijken.
Ruben stond even stil bewonderend te kijken en hij vond me ook prachtig, de kleur van m'n jurk die zo goed bij m'n huidskleur paste en gewoon het hele totaalplaatje.
Hij vond het meer dan perfect.
De sluier (waar ie eerst niet zo kapot van was) vond ie er helemaal bijhoren.
Boeket werd overhandigd en toen ben ik "tissues, tissues" gaan roepen, ik wilde naar binnen gaan, maar ik draai me om en de deur slaat voor m'n neus dicht.
Lekker dan, aanbellen en naar binnen gelopen.
M'n schoonzus stond binnen en ik kijk haar aan en krijg er nog uit "Wat is ie mooi he!?"
Voor ons was het tijd om de boel de boel te laten, de daggasten zouden over iets meer dan 2 uur op de stoep staan.
Maar wij gingen lekker foto's maken.
Het autootje en de bloemen erop waren prachtig!!!!!
En m'n ouders hadden speciaal voor vandaag nummerborden met onze datum erop laten maken, supergaaf!!!
Wij de auto in, wat erg goed ging met m'n jurk, ik had dan ook geen hoepel en we gingen met de fotograaf naar Medemblik.
Daar aangekomen foto's bij het water en het haventje gemaakt, in de "tuin" of eigenlijk binnenplaats van het kasteel.
En het waaide zo vreselijk hard dat m'n sluier voor m'n gezicht waaide, mijn organza rok waaide ook zo dat ik erop ging staan wat uiteindelijk voor een gat achter in het sleepje heeft gezorgd.
De fotograaf zei "ik heb echt met je te doen met al die lappen stof, maar geloof me, het geeft geweldige foto's"
Na buiten wat foto's te hebben gemaakt zijn we even binnen gaan kijken, maar het was toch te donker.
Hij heeft wel wat foto's kunnen maken, maar die werden dan wel geposeerd.
Toen we daar in de buurt geen foto's meer konden maken zijn we doorgereden naar leuke plekjes in Medemblik zelf, lekker op het terras gezeten.
Nog wat andere plekjes gevonden en toen weer naar huis, maar op de terugweg had de fotograaf nog een mooie dijk gezien.
Daar gestopt en nog wat foto's gemaakt, en niks is geposeerd!!
Daarna zijn we echt naar huis gereden, Ruben en ik werden weer zenuwachtig, straks komen we aan en zit het hele huis vol mensen die allemaal benieuwd zijn en allemaal voor jou komen.
Hoe meer we eraan dachten hoe meer het begon te kriebelen.
En toen kwamen we thuis aan, flink toeteren en iedereen kwam naar ons toe gelopen.
Echt zo bijzonder!
Iedereen bewonderde ons en andersom ook, want mijn vader had zelfs een pak gekocht, terwijl ie dat eerst niet wilde of zou doen.
Maar het stond em zo goed, daar heeft ie ook veel complimenten over gehad.
En ook mijn broertje had een soort van pak aan, en dat stond em ook echt super mooi.
Jee, iedereen was mooi en had zo zijn best gedaan.
Toen iedereen een broodje ophad werd het tijd om naar het stadhuis te gaan.
Daarvoor was alles goed geregeld, iedereen had een autolintje en een parkeerkaart voor bij het stadhuis.
En toen het ritje naar het stadhuis met zo'n hele stoet, heel mooi maar ook een heel gedoe in de binnenstad met al die stoplichten, maar het ging goed.
Het laatste stukje hebben we het dak opengedaan en is m'n zusje gaan filmen.
En wat een mensen stonden er te wachten, bekenden en onbekenden.
Niet alleen wij gingen veel op de foto, maar ook de auto gaat volgens mij nu de hele wereld over.
De trap op en naar binnen, de zenuwen werden alleen maar erger in plaats van minder.
De toespraak die ze had voorbereid was echt geweldig, iedereen had zakdoekjes nodig voor de tranen.
Maar niet van emotionele woorden, maar van het lachen.
Vooral de ouders die ook getuigen waren werden er op een geweldige manier bij betrokken.
"Er zit ook een taak aan de getuigen vast", of ze wisten wat dat inhield.
Mijn moeder zat bijna de hele tijd instemmend mee te knikken, of puur uit gewoonte.
Dus bij die vraag zat ze of weer of nog steeds te knikken, haha, terwijl ze geen flauw idee had wat de extra taak dan inhield.
Nou Ruben en ik konden ons er wel in vinden; de eerstkomende 4 jaar dat we getrouwd zijn een vergassingsdiner, of ontbijt, of op de tweeling passen die we misschien wel krijgen.
Hoop protest bij de vaders natuurlijk.
En toen kwam het officiele gedeelte dat we moesten staan en elkaar de linkerhand geven (kleine aanpassing) en het ja woord.
Ik had gevoel dat m'n hart eruit bonkte en dat m'n benen in elkaar zouden storten.
Ruben zei volmondig ja en ik ook natuurlijk.
Toen zei de ambtenaar "jullie staan elkaar nu zo'n 2 minuten smachtend aan te kijken, dus Ruben je weet wat je te doen staat , aan jou het initiatief"
De kus!!
Iedereen klapten, en wij vielen bijna om omdat ie per ongeluk op m'n jurk stapte.
Ja en dan tekenen, Ruben mocht beginnen, maar hij dacht dat het hele vakje voor hem bedoeld was.
Dus er kwam een formaat handtekening in te staan!!!
De ambtenaar buigt zich naar voren en zegt "ik wil niet heel veel zeggen, maar er moeten nog 5 andere mensen bij'
Iedereen in een deuk en ik leg m'n handen maar onder m'n hoofd, daar is echt een leuke foto van!
Het tekenen bij mij lukte niet, ik had wel geoefend met een balpen, en dat ging wel aardig.
Maar nu kreeg ik een of andere veer die lekker meeboog, Ruben lachen, ambtenaar maakte ook wat opmerkingen toen begon Ruben ook.
Uit frustratie en die opmerkingen schoot ik zo in de lach dat het helemaal niet meer lukte.
Ruben ging maar door, dus ik zeg "als je wil dat ik nog teken, moet je nu je mond houden"
En toen lukte het ineens.
Getuigen mochten tekenen en toen was het tijd voor felicitaties en natuurlijk de groepsfoto.
Maar toen we het stadhuis uitkwamen stond iedereen met helium hartballonnen en bellenblaas klaar, de ballonnen lieten ze los op het moment dat wij de trap afliepen.
Ook al werkte de helium niet super goed, het was wel heel mooi en heel bijzonder.
Buiten nog snel even met wat mensen gesproken en toen werd er geroepen dat ik moest komen.
Het volgende bruidspaar stond te wachten en wij moesten naar de feestlocatie.
Daar aangekomen stond de taart al klaar en wat was ie mooi!
Aangesneden en elkaar een stuk gegeven, en hij was niet alleen mooi maar smaakte ook nog eens super lekker!!!
Daarna getoast met champagne ook die smaakte erg goed.
Toen was het tijd voor de eerste cadeautjes, van mijn ouders kreeg ik mijn geboortelap (die is ooit geborduurd door de buurvrouw voor ik was geboren), onze trouwkaart erg mooi ingelijst en een envelop.
Van Ruben zijn ouders ook een envelop en ze hadden nog wat anders in petto.
We moesten naar voren komen en Rubens vader begon met een verhaal.
Ooit had ik een boxershortje met snoopy gekocht, maar was dat ding al snel kwijt.
Overal gezocht enz.
Tot mijn schoonouders een keer met de tent weggingen die wij daar voor een keer hadden gebruikt en met het opzetten van de tent vonden ze mijn snoopy boxertje terug.
Die hebben ze bewaard en gewassen en nu 4 jaar later, kreeg ik em ingelijst terug.
Ik had het niet meer, hahhaha.
Nog een hoop envelopjes in ontvangst genomen die de enveloppendoos ingingen.
Van mijn schoonzus kregen we allebei een klein fotoboekje met daarin de foto's van het vrijgezellenfeest, erg leuk!
Ondertussen werd het buffet opgebouwd, heerlijk, maar ik had nog steeds het gevoel of ik uren aan een stuk door gegeten had.
We kregen een ronde langs alle lekkere dingen, uitleg van wat het was en toen mochten we het buffet openen, van vis tot vleessalades, verse vis, een rijsttafeltje, stokbrood met kruidenboter en tapenade.
Heerlijk allemaal.
Hier en daar toch wel gepakt en gegeten en ook dat smaakte weer onwijs lekker.
Iedereen heeft de kok toch wel complimenten gegeven en ons laten weten dat het zo goed was.
Na dat buffet een dessert buffet, allerlei desserts, ijs, tiramisu, crème brule, vruchten, noem maar op.
Het eten even laten zakken en naar buiten gelopen, daar stonden de eerste mensen al voor de receptie.
Daar even mee staan kletsen toen ik weer naar binnen werd geroepen dat we klaar moesten staan om de felicitaties in ontvangst te nemen.
Ik heb een hekel aan dat officiële gedoe en wordt daar ook melig en niet serieus van, Ruben ook.
Wij stonden dus een beetje raar te doen terwijl onze ouders ons in het opgestelde rijtje van bruidspaar en ouders probeerden te houden.
Een voor een druppelden collega's binnen, gaaf dat iedereen moeite neemt om naar jouw feestje te komen, dat voelt zo speciaal.
Voor dat ze binnenkwamen werden ze door mijn broertje op de foto gezet.
Met iedereen kunnen kletsen en voor ik het wist was de receptie alweer voorbij.
Linda liep streng op haar horloge te kijken dat alles wel op tijd zou verlopen en tijdens de receptie kwam ook de DJ om op te bouwen in het feestzaaltje.
Afscheid genomen van iedereen en ervoor gezorgd dat ze wel allemaal een bedankje meekregen.
Jens (mijn broertje) en Linda waren in die tijd ook druk in de feestzaal bezig, dus toen we daar binnen mochten komen zag ik wat er allemaal was gebeurd.
Er hingen ballonnen, een zelfgemaakte poster aan de deur en er stond een beamer met daarop foto's van baby tot nu, en foto's van ons samen.
Op de achtergrond had de DJ het nummer Allegria van cirque du soleill aangezet, pfff echt kippenvel.
Langzaam druppelden nu ook de feestgasten binnen, allemaal hadden ze zo hun best gedaan op alles, kleding cadeaus. Gewoon alles.
Iedereen kreeg koffie en op de tafels stonden de petit fours, daar hebben we er zelfs nog een paar van over.
Er werd een nummer ingezet waarop een paar konden gaan stijldansen, Linda kwam toen vertellen dat na het meezinglied wat ik nog wel zou zien, wij de openingsdans mochten doen.
En dat meezinglied hebben we gezien!!!
Op "met z'n allen" hadden ze een tekst gemaakt, het begon met een klein rijtje, maar er gingen steeds meer mensen bijstaan om mee te zingen.
Ruben en ik hebben alleen maar gelachen, het was zo leuk en iedereen zong zo hard mee.
En daarna kwam ons moment, ik had in de eerste instanties zo mijn twijfels bij een openingsdans en het nummer duurde erg lang, dus die zouden ze wat inkorten voor me.
Maar toen we eenmaal op dansvloer stonden verdween alles om ons heen, het moment was voor ons.
Alleen aandacht voor elkaar, alleen maar gelukkig zijn op die dag, met die mensen en vooral met degene van wie je het meeste houdt waar je die middag volmondig ja tegen hebt gezegd.
Het had van mij wel uren mogen duren.
Volgens mij hebben we wel 100x tegen elkaar gezegd dat we van elkaar houden, ik had al gelijk spijt van het ingekorte nummer toen de muziek werd weggedraaid.
Al snel barstte het feest los en goed ook, er zijn zelfs mensen op de dansvloer geweest van wie je het in geen jaren zou verwachten en dat is dan ook alleen maar een goed teken.
Na een tijd weer een stukje, een lied gecombineerd met een soort van toneelstukje gedaan door mijn moeder en haar buurvrouw (Jolanda), zeg maar eerder hele goede vriendin.
Allebei hadden ze een prachtig MC donalds shirt aangetrokken (omdat ik daar ooit heb gewerkt), happy meal vlaggetje en de duim in het ver band.
Het lied ging op het deuntje van "2motten in een oude jas" en dat ging over ons, hoe we elkaar hebben leren kennen en hoe we zijn, leven en de huisdieren kwamen er ook in voor.
Het toneelstukje ging over hoe het eigenlijk altijd gaat: Jolanda komt altijd rond 10.00 koffiedrinken op maandag, dan kletsen ze wat bij over de laatste roddels in de straat of over de kinderen, nou ja, over van alles.
Om 10.30 kijkt ze altijd op haar horloge met de woorden "Oh Annette, het is alweer 10.30, ik moet gauw gaan, zo weer werken"
Dus dat speelden ze na, maar dan hadden ze het over de bruiloft.
Het was zo leuk in elkaar gezet, dat ik soms bijna van m'n kruk afviel van het lachen.
Dat was ook het laatste stukje, dus geen alfabet toestanden, maar beperkt en heel erg leuk!!
De rest van de tijd hebben we afgewisseld met dansen, heel veel en heel lang en bij mensen kletsen.
En de zirtaki viel ook in goede smaak.
Af en toe een polonaise, waarop een gegeven moment toch wel een hele hoop mensen aan meededen.
Het was echt een en al gezelligheid, degene die niet wilden dansen hadden het net zo leuk als degenen die wel aan het dansen waren.
Voor ieder wat wils.
Rond 22.00 - 23.00 kwam er saté langs, ook erg lekker.
En dat vond de rest ook.
Om 0.00 werd er door de DJ omgeroepen dat het 0.00 en dus toch wel een speciaal moment.
Ruben en ik moesten naar het midden van de dansvloer komen en het nummer "This is the moment" werd aangezet, iedereen eromheen met evt. de aanstekers.
Toen besefte ik pas hoe snel zo'n dag gaat en hoe bijzonder het is geweest.
Wij weer lekker knus samen op de dansvloer, tja, en toen kwamen de tranen bij mij, de dag zou nog nog een uurtje duren en dan zou het voorbij zijn. Hier zag ik zo tegenop.
Maar ook dit met iedereen om je heen, was een moment op zich, een kippenvel moment.
Prachtig, heb er gewoon geen woorden voor, dat heb ik sowieso niet voor zo'n hele dag.
Toen nog een paar laatste feestnummers en het bedankwoord.
Ik zou wat zeggen, maar na de eerste woorden schoot ik al vol en zat er een mega prop in m'n keel.
Ruben kreeg de microfoon en die zei een paar woorden die echt recht uit z'n hart kwamen, ik kon weer praten en heb nog wat toegevoegd.
Aan het eind van de avond kreeg iedereen een broodje met kroket of frikadel, wat erg goed in de smaak viel.
Je hoorde iedereen zeggen dat ze dat toch lekkerder vonden dan een belegd broodje ham/kaas.
Gelukkig maar.
En toen was het echt voorbij, ik vond het zo erg, die tranen wilden maar niet meer stoppen.
Maar ook omdat het zo mooi was geweest, nog mooier dan ik ooit had durven hopen en dromen.
We waren zo blij dat we deze dag mee mochten maken.
En dat alles van begin tot eind zo ontzettend goed is verlopen, werkelijk niks is misgegaan of waarvan we dachten dat het wel beter had gekund.
Nooit geweten dat je je zo optimaal gelukkig kan voelen, samen met je MAN!!!
Langzaam van iedereen afscheid genomen en ze onwijs bedankt voor alles, want alle gasten hebben meegewerkt aan een super gezellige avond en een spetterend feest.
Ook de DJ, het bedienend personeel en de eigenaren van de locatie hebben we bedankt en gecomplimenteerd met alles.
Alles is gegaan zoals afgesproken en niemand kwam ook maar iets tekort.
Om 01.45 stond de taxi klaar, dus moesten we echt afscheid nemen.
Op naar het hotel en de bruidssuite!!!!
Toen we daar aankwamen liep ik met een grote hazelaar tak het hotel binnen, die tak hadden we van oude vrienden gehad met in elke envelop of een gedichtje wat te maken had met huwelijk en liefde, of een geldbedrag.
Daar is veel tijd in gestoken, maar dat alles maakte het erg leuk en lief.
Dus de mannen achter de receptie schoten al in de lach, ik zeg, dit is m'n bruidsboeket. (hahaha)
We werden naar de kamer begeleid, wat echt een mega eind weg was.
Op de kamer genoten van de jacuzzi en toen van het bed.
Enveloppen open gemaakt en alle lieve woorden gelezen, wat maken sommige mensen er een hoop werk van.
Natuurlijk ook geld geteld, daar ben ik wel van geschrokken, zoveel!!!!
Aan de tak zijn we begonnen maar hebben die de volgende ochtend afgemaakt want daar zat meer werk aan dan we dachten.
Daarna lekker ontbeten op bed en nog even de sauna en de stoomdouche uitgeprobeerd.
Rond 12.00 zijn we opgehaald en hebben we thuis nog genoten van de verhalen en een stuk bruidstaart.
Ongelofelijk, wat een super mooie dag hebben we gehad.
Bijzonder omdat we onze opa's en oma's bijna allemaal nog hebben, maar natuurlijk ook onze ouders.
En iedereen die ons lief is.
De ambtenaar zei, dit moet een dag worden waarop je over 50 jaar kan zeggen als jullie achter je rollator lopen "schat, wat hebben we het toch mooi gehad"
En we kunnen nu al zeggen, dat het ook zo is.
We hebben ECHT een super mooie dag gehad, mooier en meer bijzonder kon niet.
Foto's:
http://www.mijnalbum.nl/Album=WWQGN3UUDe nieuwe foto's:
http://www.mijnalbum.nl/Album=BQYKCRF7
