Heb Je Altijd Al Willen Trouwen?

[Juni]

Een vraag voor de dames hier (ik begreep dat er ook een aantal heren zijn):


Heb jij altijd al willen trouwen?


Vaak hoor/lees ik dat vrouwen al sinds hun kindertijd bezig zijn met trouwen, al jong in een verkleedjurkje de bruid staan te spelen. Sommigen hebben zelfs hun hele bruiloft al gepland, weten al wat voor jurk ze willen dragen en wie er mag komen...en kunnen dit zo uit de kast trekken wanneer 'de vraag' komt.

Dus mijn vraag: hoe zit dit bij jou?

[xbruidjex]

sins een klein meisje nog niet echt maar toen ik een jaar of 17-18 werd ging ik er wel over na denken. voor de lol met vriendinnen op internet naar jurken kijken. maar daar bleef het bij. pas nu ben ik echt met de rest bezig.

[Juni]

Ik zal zelf ook even posten: Nee, ik heb nooit over trouwen nagedacht.

Nouja, wel gewoon zoals je over alles in de wereld nadenkt, maar nooit echt op mezelf betrokken. Uiteindelijk zijn we begonnen het erover te hebben omdat het handig was bij een aantal zaken. Ik had niet verwacht dat mijn vriend me een tijdje later daadwerkelijk ten huwelijk zou vragen Zelf heb ik nooit bruidje gespeeld, ik heb nooit jurken gekeken en al helemaal niet bedacht wat voor bruiloft ik zou willen. Tot een paar jaar geleden heb ik zelfs geroepen dat ik nóóit wilde trouwen.

Ik merk nu tijdens de voorbereidingen dat ik compleet buiten de boot val in "bruidenland". Rozenblaadjes, gedichtjes, romantische muziek...dan heb ik écht een kotszakje nodig. Steeds weer word ik ermee geconfronteerd. Jurken passen zou een mooi moment in je leven moeten zijn...maar ik wilde het liefst gillend wegrennen omdat die vrouwen steeds aan me zaten te plukken. Terwijl ik wél van jurken hou hoor, daar niet van. Maar die overenthousiaste vrouwen overal Kaarten uitzoeken, shoppen, taart bedenken, make-up...allemaal van die dingen die leuk zouden moeten zijn, maar waar ik in praktijk de grootste moeite mee heb.

Ik krijg het er soms dus echt benauwd van en ik heb vaak het idee dat ik hierin alleen sta

[Liefde is ... wendy & Jasper]

Ik wist al heel lang dat ik wilde trouwen en helemaal toen ik mijn vriend tegen kwam. Zelfs nu na 9.5 jaar krijg ik nog regelmatig de kriebels in mijn buik van hem of zo'n lekker warm gevoel van binnen als hij me knuffelt.
Toen het aanzoek kwam, schrok ik wel gigantisch, omdat ik het ergens gehoopt had, maar het kwam zo onverwachts. Ik heb zitten janken als een klein meisje en kon met moeite ja uitbrengen.
Dus ja, ik weet al heel lang dat ik wil trouwen. Zit hier soms ook meerdere keren per dag te kijken om nog ideeen op te doen of andere mensen advies te geven.

[~M*M~]

ik heb de 3de optie gestemd, hoewel ik niet officeel gevraagd ben, denk ik pas na over trouwen sinds mijn vriend thuis kwam met de mededeling dat hij een leuke trouwdatum had bedacht...
ik... trouwen dat doe je toch als je groot bent..  (vond dat het beste bij optie 3 passen)

weet ondertussen wel welke jurk ik wil maar wat we de dag zelf willen,
daar houd ik me niet mee bezig, hij moet me 1st maar eens echt vragen. (doet ie dat niet voor maart, dan vraag ik hem, heb ik bedacht want wil wel stiekum wat locaties aan hem voorleggen)
doe ondertussen ideeën op,
er is wel een datum (hoewel deze kan veranderen als er iets niet meer kan met de locatie ofzo)

[Sylvia en Andre]

Ik heb gestemd op "iets van de laatste tijd" en ik ben een van die heren op dit forum. Ik heb het al in meerdere topics verteld, maar wij hebben ruim 23 jaar heel bewust ongetrouwd "gehokt" Geen kinderen, geen eigen huis, geen zwaarwegende redenenen om te trouwen. Prima toch ? Een kleine 2 jaar geleden heb ik echter behoorlijk ernstig in het ziekenhuis gelegen en werd me ineens bewust dat iets onverwachts in een heel klein hoekje kan zitten en je leven drastisch kan veranderen. Bij mij is alles gelukkig behoorlijk goed afgelopen, maar het had ook anders kunnen zijn. Toen kreeg ik wel die drang om te trouwen. Temeer omdat een relatie met je partner na 23 jaar iets "heel gewoons" lijkt te zijn. Op dit soort momenten realiseer je je vaak ineens dat houden van iemand niet iets heel gewoons is, maar iets heel bijzonders en iets heel erg moois is. Ik heb bijna 1 jaar met die drang rondgelopen zonder dat mijn vriendin, inmiddels mijn vrouw, hier ook maar enig vermoeden van had. Na dat jaar hield ik het niet meer en heb haar vorig jaar met kerst ten huwelijk gevraagd, of eigenlijk gesmeekt. Ze zei gelukkig heel rap "ja heel graag"

[iris&sander]

[color=\"#6600CC\"]Ik heb er eigenlijk nooit veel over nagedacht ik heb ook nog nooit een bruiloft meegemaakt..... Maar een paar jaar geleden had ik soms wel zoiets van, ja trouwen gaat wel ooit gebeuren
Nadat ik ten huwelijk ben gevraagd (afgelopen 22 januari) ben ik pas gaan kijken en nadenken over jurken etc en nou ben ik wel trouw-fan..... als ik getrouwd ben blijf ik hier ook wel regelmatig langskomen denk ik![/color]

[joycehl]

ik heb op de 2e gestemd, vroeger zei ik altijd dat ik nooit zou gaan trouwen en natabene heb ik raymond gevraagd haha

[sunshine]

ik wou vroeger nooooooit trouwen, vond het pure onzin, net of een briefje zou bewijzen dat je van elkaar houdt... maar de laatste tijd kreeg ik er meer en meer zin in...

[Pepper]

Hmmz moeilijk. Eigenlijk was ik nooit zo voor het trouwen, maar ik wilde wel kinderen én ik wilde getrouwd zijn als ik kinderen zou krijgen. Heel dubbel dus!

Nu ik gevraagd ben, ben ik overenthousiast en heb al behoorlijk wat favorieten opgeslagen op de pc. We hebben nog steeds geen datum, maar wel een 'periode'. Vriendlief vind alles wel best en als ik weer met een geniaal idee vanaf het forum kom is ie ook altijd enthousiast (jeetje hoe verzin je dat? Wat leuk!....ach beetje creatief zijn... ).
Ik ben alleen ook niet van de 'romantische' aankleding het is bij ons vooral: gezellige dag, lekker eten owja en we trouwen ook nog eventjes daarvoor. De trouwlocatie maakt ons niet zo heel veel uit, de rest van de dag dan weer wel....
Owja en we zitten ook wel naar hele mooie ringen te kijken, maar ik vind wel dat dat erbij moet.

[quote name=\'Juni\' post=\'173961\' date=\'10 August 2008, 15:09\']Ik merk nu tijdens de voorbereidingen dat ik compleet buiten de boot val in "bruidenland". Rozenblaadjes, gedichtjes, romantische muziek...dan heb ik écht een kotszakje nodig. Steeds weer word ik ermee geconfronteerd. Jurken passen zou een mooi moment in je leven moeten zijn...maar ik wilde het liefst gillend wegrennen omdat die vrouwen steeds aan me zaten te plukken. Terwijl ik wél van jurken hou hoor, daar niet van. Maar die overenthousiaste vrouwen overal Kaarten uitzoeken, shoppen, taart bedenken, make-up...allemaal van die dingen die leuk zouden moeten zijn, maar waar ik in praktijk de grootste moeite mee heb.

Ik krijg het er soms dus echt benauwd van en ik heb vaak het idee dat ik hierin alleen sta [/quote]

Ook hier nog even op reageren. Wij weten allebei precies wat we willen. Maar als ik ook reacties van vriendinnen hoorde toen ik het vertelde dacht ik ook: doe eens normaal. En ook dat iedereen mee wil met een jurk passen, ga toch weg. Kaarten uitzoeken? Nee we weten hoe we dat doen. Shoppen? Als ik het niet via internet kan krijgen dan ook liever niet. Taart bedenken? JA! maar dat is puur voor de lekker hahaha. Het zal mij meer om de smaak dan om het uiterlijk gaan. Make-up? Ben ik blij dat mijn schoonheidsspecialiste een goede vriendin is, dat is gelukkig geregeld.

Maar waarom heb je er de grootste moeite mee? Of krijg je het benauwd dan?

[K en P]

Ik wilde altijd al trouwen.
Tenminste, ik heb nooit bruidje gespeeld en nooit dingen opgezocht of wat dan ook.
Maar het is gewoon nooit bij me opgekomen om niet te trouwen later.
Maar pas toen mn man me gevraagd had ben ik gaan rondzoeken hoe en wat.

Mn man wilde trouwens helemaal nooit trouwen .. tot ie mij leerde kennen  

Ik heb dus de eerste keuze aangeklikt.

[rupsje]

Ik wilde als klein meisje al heel graag trouwen! Omdat ik zag hoe leuk mn ouders het samen hadden, en het leek me
geweldig om ook zo'n mooie jurk aan te mogen! Dus ik heb de eerste keuze aangeklikt.

Het regelen van onze bruiloft vond ik in het begin heel leuk. Later werd het zo druk dat het van mij allemaal niet meer
zo hoefde, maar gelukkig hadden we een heerlijke dag en daarna konden we saampjes fijn tot rust komen. Mede daardoor
is het ook nu nog is het heel gezellig  :laugh:

[Within]

Ik heb na een beetje wikken en wegen toch de 2e aangeklikt.

Ik wist al als klein (7-8 jaar?) meisje dat ik wilde trouwen. Ik droomde van de mooie witte jurk, een grote taart en alles wat je je kan bedenken wat er bij een trouwerij kwam kijken. Als ik een bruid zag bleef ik staan, op tv bleef ik altijd kijken. Ik keek regelmatig het album van mijn ouders door en keek echt op tegen hun huwelijk, dat wilde ik ook!

Tot ze uit elkaar gingen. Als 9 jarige is dat best een klap als het huwelijk van je ouders niet zo was als dat het leek. al wist ik wel meteen dat het door omstandigheden niet meer ging, ik en mijn zus werden mishandeld en mijn vader was alcoholist. Mijn moeder moest kiezen. De jaren erna heb ik niet meer over trouwen nagedacht, vond het wel mooi maar het was niet heilig meer voor me.

Tot ik Jelle ontmoette; Met hem wilde ik trouwen, ik geloofde er weer in. Soms werd hij echt gek van mijn droom om te trouwen, tot we op het punt kwamen dat we aan de volgende stap toe waren. We waren het er al mee eens dat als we wilden samenwonen we eerst wilden trouwen dus gingen kijken wat we wilden en wat het zou kosten.. dat kijken is in regelen overgegaan en zo gaan we 21 mei trouwen

Apart verhaal dus, maar heb de 2e gekozen.

[Juni]

[quote name=\'Pepper\' post=\'174128\' date=\'11 August 2008, 12:25\']Maar waarom heb je er de grootste moeite mee? Of krijg je het benauwd dan?[/quote]
Geen idee. Het zou goed zijn dat het wat met mijn psychiatrische stoornis te maken heeft. Ik raak gauw lichtelijk in paniek als ik dingen niet kan controleren en ik vind sociale evenementen niet zozeer onprettig, maar wel héél vermoeiend. Hier slik ik ook medicatie voor (niet permanent want dat wilde ik niet, maar wanneer ik het moeilijk krijg) en ik heb bewust 14 maanden genomen om de boel te plannen. Maar ik kan nogal eens van stemming wisselen en dan zo een maand geen zin hebben om er wat aan te doen Gelukkig voel ik me er meer bij op mijn gemak nu het dichterbij komt.

Daarnaast ben ik gewoon een erg emotioneel persoon en héél erg gehecht aan mijn vrijheid. Ik krijg het wel eens benauwd omdat ik dan ineens het idee krijg dat trouwen heel erg bindend is, terijl ik ook wel weet dat er helemaal niets zal veranderen...alleen een fotoalbum in de kast en een papiertje We wonen al 3 jaar succesvol samen immers. Maar gevoelsmatig heb ik er gewoon enorm aan moeten wennen. Wat waarschijnlijk ook weer samenhangt met die stoornis (moeite met verandering).

[Susan]

Het is niet zo dat ik er vroeger al van droomde, maar het zat toen wel in een toekomst beeld. Op een gegeven moment heb ik het helemaal uitgewist, en dacht ik echt: ik ga nooit trouwen! Maar toen ik mijn huidige vriend leerde kennen, we kinderen kregen (die zijn achternaam dragen   ), begon het toch wel te kriebelen. We hebben het er vaak over gehad, maar mijn vriend had de behoefte niet. En net toen ik bsloot me daar dan maar bij neer te leggen, kwam dan toch de grote vraag  

[Divecouple]

Ik heb voor de 1e gekozen. Moet nu nog regelmatig aanhoren van mijn moeder dat zo klein als ik was ik altijd bij een bruidszaak in de etalage moest kijken. In 2004 nben ik getrouwd maar achteraf voelde het al niet goed vandaar ook een scheiding in 2006. Toen heb ik gezegd ik trouw noooooiiiiiiiit meer. Tot ik mijn lieffie tegen kwam.
Dat is nu bijna 11/2 jaar geleden. Op 2e pinksterdag heeft hij mij totaal onverwacht gevraagd. Hij wilde nooit trouwen maar sinds hij mij ontmoet heeft wel. Nu gaan we volgende maand trouwen, we hebben alles binnen 6 weken geregeld. We willen het samen meemaken en niet alle heisa erom heen. Ik heb zoiets van been there, done that . Nu gaan we het doen zoals het voor ons goed voelt. Niemand weet ergens van alleen mijn moeder. Lekker simpel, het gaat nu echt alleen om ons gevoel voor elkaar.
Heel veel zullen zoiets hebben van raar verhaal en je wilt het toch vieren met je naasten maar wij kiezen hier bewust voor.
En ik moet zeggen dat het toch ook wel wat heeft om alles op zo'n korte termijn te regelen.

[Eefvoorintimi]

Ik heb gekozen voor het laatste. Het klopt niet helemaal. Ik heb nooit nagedacht over trouwen, tot ik mijn droomprins tegenkwam, toen wist ik het zeker. Hij wilde nooit meer trouwen, tot hij mij tegenkwam... Daarom hebben we ook niet lang nodig gehad om tot het besluit te komen.

[Puma in love]

Nummer 1 gestemd, maar het klopt niet helemaal.
Het is niet zo, dat ik graag zsm wilde trouwen, van een witte jurk droomde en mijn feest al uitgestippeld had (was dat van het feest maar zo, dan had ik nu niet zo veel hoofdpijn aan!). Ik vond het gewoon heel normaal om te trouwen als je een serieuze relatie hebt. Ik heb op mijn aanzoek 6 jaar moeten wachten, wat ik (nog steeds) toch lang vind. Intussen had ik al iets van: trouwen? wel nee, wij wonen gewoon samen en vinden het best zo.
Maar nu gaan wij trouwen en ik vind het erg leuk en ben de dagen aan het aftellen zoals de meeste hier!

[dromer]

het grappige is zelfs dat ik als klein meisje al zo dromerig was dat ik er over nadacht. Zal misschien een jaar of 7 zijn geweest dat ik me afvroeg hoe ik mijn vriendje zou leren kennen en wat voor mooie jurk ik aan zou mogen als ik zou gaan trouwen....

Alles is wel heel anders uitgepakt dan in mijn dagdromen van toen....

[Marijke v. D]

Leuk topic, waar ik dan eindelijk ook even zal reageren, haha.

Ik heb voor optie 2 gekozen. Ik kan me namelijk niet herinneren dat ik als klein meisje al echt met trouwen bezig was, geen anekdotes over trouwjurken en ik had al helemaal niet in mijn hoofd hoe de dag er verder uit zou zien ofzo. Al vond ik het wel heel normaal om te trouwen, toen ik wat ouder werd zag ik mezelf wel als een persoon om te trouwen. Maar verder...

En toen leerde ik mijn vriend kennen en daar wilde ik vervolgens heel graag mee trouwen!
En toen we eenmaal besloten hadden te trouwen ben ik er dan ook druk mee aan de slag gegaan en dat vond ik hartstikke leuk... ook al die heerlijk romantische dingetjes regelen... heerlijk! Haha. Alleen het kaarten uitzoeken frustreerde me omdat ik niks leuks kon vinden...

Kan me overigens wel voorstellen dat mensen gek worden van al die overenthousiaste vrouwen. Nu ben ik dat niet zo heel vaak tegen gekomen, maar mijn moeder en oma hadden ook nog wel eens de neiging om wel al te enthousiast te zijn en dan dacht ik ook wel es van 'jaja...'

[Bondgirl]

Ik wilde als kind al 'later graag trouwen', maar als puber kwam er natuurlijk wel het besef bij dat je niet zomaar trouwt, omdat je wilt trouwen! Zo kwam het dat ik uiteindelijk twee wanhopige huwelijksaanzoeken heb afgewezen (ex-partners dus) en met mijn huidige man juist vrij snel ben getrouwd. Want ik wilde wel met de juiste man trouwen natuurlijk!

[Hakkie]

Ik heb gekozen voor de tweede optie. Ik denk dat ik vooral al sinds ik klein was, kinderen wilde. Mijn moeder heeft vaak genoeg tegen me gezegd: 'Eerst die man hoor, dat is wel handig voor kinderen krijgen!'. Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 8 was, daarom heb ik nooit echt een goed voorbeeld gehad van hoe een huwelijk kan zijn. Dat heb ik pas gezien toen ik bij mijn schoonouders thuiskwam: zó kan het ook! Het heeft lang geduurd voordat ik er van overtuigd was dat Zegert en ik wél een goed huwelijk kunnen hebben. We zijn nu 4 jaar bij elkaar, ruim 5 jaar als we gaan trouwen (ik vind dat lang in mijn omgeving trouwen sommige stellen na 1 jaar al...). Maar nog steeds is er soms dat stemmetje: 'Jouw ouders zagen het toch ook helemaal zitten toen ze elkaar trouw beloofden?', maar nu heb ik in ieder geval de goede instelling, ik kies er elke dag voor om van Zegert te houden! En hij doet hetzelfde bij mij! Dat is toch een fantastische belofte die je elkaar kunt maken? Anyway... Lang verhaal, sorry daarvoor... Maar ik merk toch vooral hierin dat de scheiding van mijn ouders een grote invloed op mij heeft gehad én nog steeds heeft.

[_mirjam_]

Ik heb voorheen nooit echt al mijn bruiloft 'gepland' ofzo, maar ik heb wel altijd een gevoel gehad dat er een dag zou komen dat ik Mr. Right zou ontmoeten, en daarmee zou trouwen. Dat was overigens meer een vaste overtuiging dan een wens
Over het trouwen zelf heb ik niet al sinds mijn kindertijd gedroomd of zo, dus ik heb voor de 2e optie gestemd; het is echt pas sinds ik Vincent ken heel erg begonnen met er écht over te denken

[Veer]

Wilde vanaf klein meisje al trouwen. Alleen wanneer ik droomde was er nooit iemand geen beeld van een aanstaande. Alleen dromen over een mooie jurk enz. Nu droom ik over mijn verloofde, onze bruidsmeisjes in mooie jurkjes en een mooie jurk.

[mods]

ik droomde vroeger vooral van de jurk (een zwarte!), grote diamanten en paarden
van een echt aanzoek, emotionele muziek en een man zonder 'vorig leven' dat soort dingen haha

uiteindelijk ben ik getrouwd met mijn droomman met kind én exvrouw
in een tweedehands witte jurk, zonder paarden
zonder aanzoek, zonder emotioneel gedrama maar met een live rock band


en geen seconde spijt